Το Τέλος της Οικονομικής Κυριαρχίας της Δύσης και η Εισβολή της Ανατολής, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού, Θεσσαλονίκη 2018
‘Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής’ (εκδ. Ιανός) ξεσκεπάζει τις συγκλονιστικές πτυχές του κόσμου μας που ψυχορραγεί και του νέου που κατακλύζει την υφήλιο. Ο νέος αυτός κόσμος αναδύεται μέσα από τις στάχτες του δυτικού πολιτισμού, με τα χρώματα της Κίνας και με εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές.
Η Κίνα, πλαισιωμένη από πολυάριθμες ασιατικές οικονομίες, καλπάζει ακάθεκτη προς την κατάκτηση του πλανήτη. Η κινεζική παγκοσμιοποίηση χτίζει τα θεμέλιά της στον «νέο δρόμο του μεταξιού» και υπόσχεται να εξασφαλίσει στις αναπτυσσόμενες οικονομίες ένα καινούργιο και ολοκληρωμένο Σχέδιο Marshall.
Σε αντίθεση, όμως, με την απερχόμενη παγκοσμιοποίηση, η Κίνα δεν επιδιώκει τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αλλά την παγκόσμια κυριαρχία της. Η ίδια δείχνει να επιθυμεί μια ειρηνική διαδοχή στην παγκόσμια εξουσία. Ωστόσο, το σύνδρομο της ‘παγίδας του Θουκυδίδη’ έχει ήδη αναπόφευκτα εισχωρήσει στις σχέσεις ΗΠΑ και Κίνας και κορυφώνεται με τον μεταξύ τους εμπορικό πόλεμο.
Η πιθανότητα ενός Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα σημάνει το τέλος εποχής για τον πλανήτη, δυστυχώς, φαίνεται δύσκολο να αποφευχθεί. Η προετοιμασία υποδοχής της Κίνας στην κορυφή της πυραμίδας του κόσμου συνδυάζεται με μία σειρά κοσμογονικών αλλαγών, που κονιορτοποιούν το σύνολο των κανόνων της παρηκμασμένης Δύσης, χαράσσοντας νέους ορίζοντες με τη μορφή νεωτερισμών, που ήδη αλλάζουν την καθημερινότητά μας.
Πρόκειται για τη θριαμβευτική επάνοδο στο προσκήνιο βασικών αξιών, που υποβαθμίστηκαν στους χρόνους της παγκοσμιοποίησης, όπως ο πατριωτισμός, οι παραδόσεις, η εθνική ταυτότητα, τα εθνικά σύνορα και το Έθνος-Κράτος, καθώς και για την υποχώρηση της προσπάθειας δημιουργίας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Πρόκειται, επίσης, για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (robots) που κατακλύζουν τη Γη, υποκαθιστώντας την ανθρώπινη εργασία ακόμα και στις πιο ευαίσθητες και απαιτητικές της μορφές, γεγονός που καθιστά επιτακτική τη λήψη μέτρων, ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία μιας κοινωνίας του 1/10.
Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας και η διέξοδος: η δραχμή, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού, Θεσσαλονίκη 2014
Στο βιβλίο αυτό οι αναγνώστες θα απολαύσουν μια ζωντανή ανάλυση μοναδικής αμεσότητας, καθώς τα συμβάντα που εξυφαίνουν βήμα προς βήμα την ελληνική οικονομική γενοκτονία συλλαμβάνονται από τη συγγραφέα ακριβώς τη στιγμή που διαδραματίζονται, και όχι, όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες αφηγήσεις, εκ των υστέρων. Πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα είδος συγκλονιστικού ημερολογίου της περιόδου 2011-2014, που καταγράφει με κινηματογραφική ταχύτητα και απαθανατίζει με φωτογραφική πιστότητα ακριβώς τη στιγμή που ένα προς ένα τα δραματικά γεγονότα ρίχνονται αλύπητα στην ελληνική σκηνή, από τους εταίρους μας, για να μορφοποιηθούν με ποικίλους τρόπους στη συνέχεια. Η ανάλυση και κριτική των συμβάντων αυτής της δραματικής περιόδου αποτελούν το κύριο σώμα του ανά χείρας έργου και χωρίζονται σε τέσσερις ενότητες. Το βιβλίο φιλοδοξεί να προβληματίσει ένα αναγνωστικό κοινό πολύ ευρύτερο αυτού των οικονομολόγων ή ακόμη και όσων διαθέτουν επαρκείς γνώσεις οικονομίας. Επιλέχθηκε γι’ αυτό όσο γίνεται πιο απλός τρόπος γραφής, ποικιλία θεμάτων, καθώς και αποφυγή, στο μέτρο του δυνατού, μακροσκελών και κουραστικών θεωρητικών αναλύσεων. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει και απουσία έμμεσης αλλά στερεάς στήριξης του όλου κειμένου από τη βασική οικονομική θεωρία.
Όλοι η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε,Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Εκδόσεις Ιάνος, Θεσσαλονίκη 2012
Το βιβλίο επικεντρώνεται στο αδιέξοδο πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που, αν δεν αντιμετωπιστεί, επιτέλους με στοιχειωδώς αποτελεσματικό τρόπο, θα σύρει τη χώρα μας στον όλεθρο. Με προσέγγιση διαφορετική της τρέχουσας και με αδιάσειστα επιχειρήματα η συγγραφέας απορρίπτει τη φιλοσοφία του μονόδρομου, που δήθεν μας υποχρέωσε να υπογράψουμε το εγκληματικού περιεχομένου Μνημόνιο, καθώς και το απερίγραπτο συνονθύλευμα των συνοδευτικών του. Υποστηρίζεται, αντιθέτως, ότι η χώρα μας είναι το πρώτο πειραματόζωο μιας νέας μορφής ιμπεριαλισμού, που χρησιμοποιεί ως όπλο την υπερχρέωση των θυμάτων του, την οποία και, εντέχνως, προκαλεί. Η συγγραφέας στρέφεται κάθετα εναντίον της πολιτικής που, συστηματικά, επιχειρεί να αποδώσει ευθύνες στη δήθεν στρεβλή και διεφθαρμένη φύση των Ελλήνων, και υποστηρίζει ότι η γενικευμένη κατάρρευση του ευρωπαϊκού Νότου οφείλεται κυρίως στη μακροοικονομική πολιτική της ΕΕ ευρωζώνης, που υπήρξε καταστρεπτική για τα ασθενέστερα μέλη της.
Η φονική κρίση και η ελληνική τραγωδία, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας θα σας προβληματίσει με μια νέα και επαναστατική ερμηνεία σχετικά με τα αίτια που δημιούργησαν το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η παγκόσμια καθώς και η ελληνική οικονομία. Υποστηρίζεται ότι πρόκειται για γενικευμένη κρίση του συστήματος,
που είναι ταυτόχρονα οικονομική, κοινωνική, ηθική και περιβαλλοντική, και που προκλήθηκε από τις ακρότητες και τις υπερβολές των φανατικών νεοφιλελεύθερων. Απορρίπτονται, έτσι, ως επιφανειακές, όλες εκείνες οι γνωστές προσπάθειες που αποδίδουν την τρέχουσα κρίση αποκλειστικά και μόνο στην αλόγιστη συμπεριφορά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κατά
τη διαχείριση κινδύνων και, αντιθέτως, προβάλλεται ως κυρίαρχη αιτία της η έκρηξη των ανισοτήτων στην κατανομή του εισοδήματος, μετά το ’80, σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Με βάση τα επίσημα δεδομένα για την υφήλιο, διαπιστώνεται ένας μακρόχρονος σφετερισμός των μισθών
από τα κέρδη, που μπόρεσε να πραγματοποιηθεί χάρη στην εφαρμογή μέτρων από το βαρύ οπλοστάσιο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Ο επικίνδυνος διαχωρισμός του μισθού από την παραγωγικότητα της εργασίας απεικονίζεται στην κάθετη πτώση του μεριδίου των μισθών, στο ΑΕΠ, προς όφελος των κερδών, της τάξης των 10 περίπου μονάδων. Ακριβώς οι σοβαρές συνέπειες
αυτής της μείωσης, που, αναμφίβολα, ξεπέρασε κατά πολύ τα σχετικά επιτρεπτά όρια στη σχέση μισθών και κερδών μέσα στο ΑΕΠ, προβάλλονται στο ανά χείρας έργο και ενοχοποιούνται για την έλευση της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης, καθώς και για την καταιγίδα που πλήττει την ελληνική οικονομία.
Η δυνατότητα συνέχισης της -οπωσδήποτε- μη υγιούς λειτουργίας των σύγχρονων οικονομιών εδράζεται, εφεξής, αφενός στον υπερδανεισμό των εργαζομένων, ώστε να εξασφαλιστεί στοιχειωδώς η ζήτηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών, και αφετέρου στην υπερβολική ρευστότητα των πλουσίων και υπερπλουσίων. Αυτή η τελευταία κατευθύνεται κυρίως στα χρηματιστήρια, απαιτώντας ολοένα και μεγαλύτερες αποδόσεις και προκαλώντας, έτσι, τις κερδοσκοπικές φούσκες και, τελικά, τις κρίσεις.
Η μοναδική οδός εξόδου από την κρίση αλλά και από τη δραματική ελληνική περιπέτεια είναι η άμεση αναδιανομή του 10% του ΑΕΠ από τα κέρδη προς την εργασία, σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο. Δυστυχώς, όμως, ο πανικός των ακραιφνών νεοφιλελεύθερων, μετά την κατάρρευση του συστήματος, είχε βραχεία διάρκεια. Και, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν παραμείνει σε θέσεις-κλειδιά, έτσι που τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης στη διεθνή, όπως και στην ελληνική, οικονομική σκηνή είναι διαμετρικά αντίθετα των ενδεδειγμένων.
Μεταρρυθμίσεις: Το ολοκαύτωμα των εργαζομένων στην Ευρώπη, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2007
«Oι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται με τόσο ζήλο από την EE στην προσπάθειά της να συγκλίνει τις οικονομίες της με την αμερικανική και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας διαρκώς συρρικνούμενης ολιγαρχίας είναι, απλά, μια θλιβερή επιστροφή της ανθρωπότητας προς τα πίσω με όχημα τον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό.
Θα είναι ντροπή και κατάπτωση για την Ευρώπη η συνέχιση και ολοκλήρωση αυτών των μεταρρυθμίσεων που εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα της πλειονοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών, τους αφαιρούν κάθε ικανοποίηση και αίσθηση υπερηφάνειας από την εργασία τους και τους παραδίδουν ανυπεράσπιστους και απροστάτευτους στην άγρια απληστία του κεφαλαίου. Είναι ανάγκη η αντίσταση να είναι σθεναρή και να αποσκοπεί στην αναζωογόνηση ενός ενσυνείδητου κράτους- έθνους που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της πλειονότητας και όχι της ολιγαρχίας και που θα πάψει να πλαστογραφεί την ανύπαρκτη αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ταχύρυθμη οικονομική ανάπτυξη.
Το ολοκαύτωμα των εργαζομένων δεν πρέπει να ολοκληρωθεί. Πρέπει να σταματήσει, με τη βοήθεια της σθεναρής αντίστασης των Ευρωπαίων πολιτών».
Τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Εκδοτικός Οίκος Σμπίλιας, Αθήνα 2007
Το έργο αυτό αναλύει και καυτηριάζει τις καθυστερημένες διαρθρώσεις της ελληνικής οικονομίας, που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας κυρίως των άτυχων επιλογών της μακροοικονομικής μας πολιτικής. Μερικά αποσπάσματα του βιβλίου ακολουθούν: – Η μακρόχρονη λιτότητα, όπως και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, εξουθενώνει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης, και οι “μη έχοντες και κατέχοντες” αντιδρούν, ήδη, έντονα εναντίον του Μάαστριχτ. Αυτό, με εντυπωσιακή ταχύτητα, μεταλλάσσεται, από “επίγειο παράδεισο” σε “αποδιοπομπαίο τράγο”. – Η πολιτική λιτότητας-σταθεροποίησης εμφανίστηκε και επιβλήθηκε ως “μονόδρομος”, πράγμα που της στέρησε της αναγκαίας ευελιξίας, για συνεχή βελτίωση και αναθεώρηση, με βάση τα μερικότερα αποτελέσματα της. – Πολιτικές λιτότητας, είναι αδύνατον να καταλήξουν στους στόχους, που αρχικά θέτουν, όταν μέσω αυτών περιορίζονιαι μόνον τα εισοδήματα των μισθωτών, των οποίων το ποσοστό στη συνολική απασχόληση δεν υπερβαίνει το 46, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. – Μια οικονομία, όπως η ελληνική, με παραοικονομική δραστηριότητα που αγνοεί το 50% (και ήδη, πιθανότατα, και περισσότερο) της καταγραμμένης, είναι ουσιαστικά οικονομία μη δυνάμενη να ελεγχθεί, μέσω πολιτικής λιτότητας, η οποία συρρικνώνει απλά και μόνον τα εισοδήματα των μισθωτών, τα οποία αποτελούν μικρό κλάσμα των συνολικών. – Η πάταξη του πληθωρισμού, ανεξάρτητα από την έλλειψη αποτελεσματικότητας της, είναι ασύμβατη με την ταυτόχρονη προσπάθεια αντιμετώπισης δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων. Αντίθετα, η αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους είναι ευχερέστερη σε ελεγχόμενο πληθωριστικό περιβάλλον. – Θα πρέπει να είναι σαφές, ότι με αποτυπωμένη μια τέτοια κατάσταση, εισοδηματικής κατανομής, φοροδιαφυγής-παραοικονομίας, δημοσίων οικονομικών και κοινωνικού ιστού, είναι το λιγότερο ουτοπία να εξακολουθεί να γίνεται λόγος περί “σταθεροποιητικής” πολιτικής. Η αθέατη πλευρά της ελληνικής σελήνης, είναι μεγαλύτερη από το ήμισυ της θεατής, και, φυσικά, η αθέατη πλευρά δίνει τον τόνο στην όλη οικονομική δραστηριότητα της χώρας. – Επιβάλλεται άμεση σταθεροποιητική ανακατανομή του εισοδήματος, από τα κέρδη προς τους μισθούς και συντάξεις, έτσι ώστε το μερίδιο των μισθών να πλησιάσει το 47-48% του αστικού Α.Ε. Π. – Για το 1989 είχα εκτιμήσει τη φοροδιαφυγή, στο 9.50% του ελληνικού ΑΕΠ, και το παραοικονομικό εισόδημα στο 25% περίπου του επίσημου ΑΕΠ – Και αυτή η Κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποφύγει το “προπατορικό αμάρτημα”. Εννοώ, την παροχή κινήτρων στους επιχειρηματίες, με τη μορφή φοροαπαλλαγών, προκειμένου να εξασφαλιστούν ακόμη πιο υψηλά κέρδη, που με βάση την πάγια εσφαλμένη υπόθεση αυτά θα επενδυθούν. Και διερωτώμαι, πόσες ακόμη αποτυχίες θα χρειαστούν, στο χώρο αυτό, για να γίνει επιτέλους συνειδητό ότι οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη ροπή νια αποταμίευση είναι, εντελώς, διαφορετικοί από τους αντίστοιχους για τη ροπή προς επένδυση.
Η τύχη του ευρώ (μετά την κηδεία του Συμφώνου Σταθερότητας), Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Κορνηλία Σφακιανάκη, Θεσσαλονίκη 2004
Υποστηρίζεται η αναθεώρηση του συστήματος, επάνω στο οποίο στηρίζεται το ευρώ, γιατί αποδείχθηκε χωρίς βάσεις και επικίνδυνο για τους λαούς της Ευρώπης και την ευημερία τους.
Τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης: τρομοκρατία και φασισμός, Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Παπαζήση, Αθήνα 2004
Αποδείχθηκε, γι’ ακόμη μια φορά ότι τα κέρδη των χρηματιστηρίων συμβάλουν στον περαιτέρω πλουτισμό των ήδη πλούσιων, ενώ κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους. – Αναμένονται γενικευμένοι και καταστρεπτικοί πόλεμοι, καθώς και πολιτικής φύσης ανωμαλίες, που θα απομακρύνουν τον κόσμο από το ιδεώδες της δημοκρατίας. – Η έμπνευση του χωρισμού του κόσμου σε “άξονες του καλού και κακού” ενδέχεται να είναι ένα από τα συμπτώματα της έναρξης αποσύνθεσης της αμερικανικής αυτοκρατορίας. – Η παρούσα κρίση είναι κρίση καπιταλισμού, της “νέας οικονομίας”, του άκρατου φιλελευθερισμού, της ανιστόρητης υποβάθμισης του δημόσιου τομέα, των ιαχών υπέρ της πάση θυσία μεγιστοποίησης του κέρδους και της ξέφρενης κούρσας για όσο γίνεται μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. – Το χτύπημα εναντίον του Ιράκ έχει πολλές πιθανότητες να αυξήσει το ποσοστό των φανατικών μουσουλμάνων και, συνεπώς, να εντείνει την τρομοκρατία. – Ο φανατισμός με τον οποίο επιβλήθηκε και γενικεύθηκε η “παγκοσμιοποίηση” είναι ισόβαθμος (αν όχι και υψηλότερου βαθμού) αυτού των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών. – Η άνοδος του ρατσισμού, οι θρησκευτικές διώξεις και η υποτιμητική μεταχείριση θρησκειών, κρατών και πολιτισμών αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα της βίας της “παγκοσμιοποίησης”, που καταδιώκει κάθε μορφή ιδιαιτερότητας. – Η “παγκοσμιοποίηση” έχει γεννήσει και τα δύο τέρατα που συμβιώνουν μαζί μας, την τρομοκρατία και το φασισμό, αλλά και τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. – Αυτή η “παγκοσμιοποίηση” έχει εκριζώσει κάθε ιστό οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, περιβαλλοντικής και ηθικής ισορροπίας στον πλανήτη μας. – Η “Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση” έσπειρε πολέμους, τρομοκρατία και αυταρχισμό, αλλά και πανανθρώπινη αντίδραση. – Στο έρμαιο της τρομοκρατίας και του φασισμού ο κόσμος μας. Και στην προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των τεράτων, ακολουθείται διαμετρικά αντίθετη πολιτική αυτής που θα είχε πιθανότητες καταστολής τους.
Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Παπαζήση, Β’’Εκδοση, Αθήνα 2001
Tο βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά στα τέλη Μαίου του 2001 και, πριν ακόμη να έχει γίνει η παρουσίασή του στην Αθήνα, είχε εξαντληθεί στα τέλη Αυγούστου. Παράλληλα, μεταφράστηκε στα γαλλικά και ρουμανικά, και εκδόθηκε από τον παρισινό εκδοτικό οίκο L’ Harmattan και τον ρουμανικό Efficient το 2002. Στη συνέχεια, η ρουμανική του μετάφραση παρουσιάστηκε στην Ακαδημία του Βουκουρεστίου το Νοέμβριο του 2002, ενώ η γαλλική του μετάφραση στο Πανεπιστήμιο 2 του Παρισιού (Pantheon) τον Δεκέμβριο του 2002. Με εξαιρετικές κριτικές στην Ελλάδα, στη Γαλλία και στη Ρουμανία, το βιβλίο έκανε 2η έκδοση στη Ρουμανία το 2007 και ήδη έχει μεταφραστεί στα ρωσικά και επίκειται η δημοσίευση και κυκλοφορία του στη Ρωσία.
Ημερολόγιο Δημήτρη Δελιβάνη, Έκδοση Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού, Θεσσαλονίκη 1999
Πρόκειται για το προσωπικό Ημερολόγιο του καθηγητή Δημήτρη Ι. Δελιβάνη, που άρχισε να γράφει σε ηλικία 16 ετών και το συνέχισε ως τα 84 του χρόνια. Η σύζυγός του Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη το μετέφρασε από τα γαλλικά, μετά το θάνατό του, επέλεξε αποσπάσματα από τις 2000 σελίδες του και το δημοσίευσε το 1998.
Μέσα από την αφήγησή της υπερχειλίζουσας από δράση επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής, το Ημερολόγιο του Δημήτρη Ι. Δελιβάνη ανασταίνει το καθημερινό γίγνεσθαι της θρησκευτικής, οικογενειακής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης του 20ου αιώνα που έφυγε. Καθώς ο καθηγητής Δημήτρης Δελιβάνης δίδαξε επί 50 συναπτά έτη τα ελληνόπουλα (1940-1990), το ενδιαφέρον για το Ημερολόγιό του αγγίζει ολόκληρη την Ελλάδα.
Μερικά αποσπάσματα από την Εισαγωγή:
«Αν γίνω σπουδαίος, το Ημερολόγιό μου θα διαβασθεί από πολύ κόσμο. Διαφορετικά, θα πεταχθεί στα σκουπίδια».
Δ.Ι.Δ. (6.10.1935: 26 ετών)
«Δεν πιστεύω ότι το Ημερολόγιό μου θα ενδιαφέρει πολύ κόσμο, εκτός της γυναίκας και της κόρης μου, γιατί δεν έγινα αρκετά σπουδαίος».
Δ.Ι.Δ. (1993: 84 ετών)
Ανεργία, ένα ψευδοπρόβλημα; Έκδοσεις Σάκκουλα Α.Ε., Θεσσαλονίκη 1995
Με τον εικονοκλαστικό αυτό τίτλο, που αναφέρεται στο υπ’ αριθμόν πρόβλημα της Ε.Ε. αλλά ήδη και της Ελλάδας, κυκλοφόρησε η νέα μελέτη της καθηγήτριας Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη.
Στο βιβλίο της αυτό η γνωστή οικονομολόγος:
- Υποστηρίζει ότι το πρόβλημα της ανεργίας, όπως προσεγγίζεται από την Ε.Ε. αποτελεί ψευδοπρόβλημα, επειδή:
-ουσιαστικά πρόκειται για πρόβλημα διανομής του συνεχώς ανερχόμενου πλούτου, ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο, και όχι για την ανάγκη εξασφάλισης περισσότερης απασχόλησης.
-αυτό το πρόβλημα οφείλεται στην αχρήστευση των παραδοσιακών νόμων και εργαλείων με τη βοήθεια των οποίων προσδιορίζονταν τα μερίδια εργασίας και κεφαλαίου μέσα στο προϊόν, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του 70, εξαιτίας της μετάβασης του καπιταλισμού στο μεταβιομηχανικό στάδιο.
-και συνεπώς, αυτό οφείλει να αντιμετωπισθεί με την προσπάθεια εξεύρεσης νέων νόμων κατανομής, που να εξασφαλίζουν στοιχειώδεις όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, και προπαντός, να αποτρέπουν την εφαρμογή των ‘νόμων της ζούγκλας’ στις σύγχρονες οικονομίες.
- Διαχωρίζει την ευρωπαϊκή από την αμερικανική περίπτωση ανεργίας, δεδομένου ότι στην πρώτη διαπιστώνεται συνύπαρξη ανερχόμενου πλούτου με κατερχόμενες ανάγκες εργασίας και διευρυνόμενο ποσοστό ανεργίας, ενώ στη δεύτερη ο ανερχόμενος πλούτος, συμβαδίζει με χαμηλούς μισθούς, αυξανόμενο ποσοστό φτώχειας, και χαμηλό επίπεδο ανεργίας. Διαχωρίζει, ακόμη, την περίπτωση της ανερχόμενης ελληνικής ανεργίας, από την αντίστοιχη μορφή της Ε.Ε., υπογραμμίζει τις ιδιαιτερότητες της και υποστηρίζει ότι αυτή οφείλεται στην απέναντι στο απουσία εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής, όπως και στις ανειλημμένες μας υποχρεώσεις, Μάαστριχ και στην Ε.Ε.. Οι τελευταίες αυτές μας εμποδίζουν να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, που απορρέουν από το χαμηλότερο του μέσου αναπτυξιακό μας επίπεδο.
- Υπογραμμίζει ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας, στα τέλη του 20ου και στα πρόθυρα του 21ου αιώνα, δεν είναι πια δυνατή με βάση τα παραδοσιακά πλαίσια της κλασικής -νεοκλασικής και Κεϋνσιανής θεώρησης. Αυτό διότι μια σειρά από παράγοντες που έχουν αναπτυχθεί στις σύγχρονες μεταβιομηχανικές κοινωνίες προκαλούν ανισορροπητικές αποσυνδέσεις, ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην αναγκαία, εκάστοτε απασχόληση.
- Απορρίπτει τις προτάσεις, που περιλαμβάνονται στο Λευκό Βιβλίο, δεδομένου ότι, σ’ αυτό, γίνεται προσπάθεια δικαιότερης κατανομής της ανεπαρκούς απασχόλησης, με την ενθάρρυνση ανισότερης κατανομής της ανερχόμενης ευμάρειας. Οι λύσεις, λοιπόν, που εμπεριέχονται στο Λευκό Βιβλίο αναβιώνουν την παλιά διαμάχη, ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, εφόσον θέτουν σαφέστατα το πρόβλημα του επαναπροσδιορισμού των μεριδίων εργασίας και κεφαλαίου
-αποδίδουν τις -νέες και βελτιωμένες γνώσεις-, που αυξάνουν την παραγωγικότητα και περιορίζουν τις ανάγκες για εργασία, αποκλειστικά και μόνον στο κεφάλαιο, και όχι στην εργασία, ενώ πρόκειται για το επιστέγασμα της ανθρώπινης εργασίας, τη διανοητική.
-απειλούν την Ε.Ε. αν τελικά τις εφαρμόσει, με οικονομική στασιμότητα, αδυναμία απορρόφησης της παραγωγής, απώλεια βαθμού ανταγωνιστικότητας και αδυναμία οικονομικής και κοινωνικής της επιβίωσης.
-Ειδικότερα αναλύονται οι λόγοι, για τους, οποίους οι λύσεις του Λ.Β. είναι κατ’ εξοχήν ακατάλληλες, ανεφάρμοστες και επικίνδυνες στην ελληνική περίπτωση.
- Προτείνει λύσεις επαναστατικές και εν πολλοίς, πρωτοποριακές για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής -και ελληνικής- ανεργίας, που όμως βασίζονται σε στέρεη αναλυτική βάση και εξασφαλίζουν επιστημονική κάλυψη στο αίτημα της εργασίας, για της γενίκευση των 35 ωρών χωρίς μείωση του επιπέδου αμοιβής της.
Οι λύσεις αυτές προϋποθέτουν περισσότερο και όχι λιγότερο κράτος προνοίας, προκειμένου να μη μεταβληθεί η Ευρώπη, κατά τον 21ο αιώνα, σε απέραντη “γκρίζα περιοχή”.
Η οικονομία της παραοικονομίας στην Ελλάδα, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1991
– Διερευνώνται οι αρνητικές και θετικές συνέπειες της ελληνικής παραοικονομίας.
– Για πρώτη φορά, στην Ελλάδα, η εκτίμηση της παραοικονομίας γίνεται με τη βοήθεια μακροοικονομικού οικονομετρικού υποδείγματος, του οποίου οι βασικές ανεξάρτητες μεταβλητές προσδιορίζουν και την ενδεδειγμένη σχετική οικονομική πολιτική.
– Η εξαρτημένη μεταβλητή, που εκφράζει την παραοικονομία, μπόρεσε να εξασφαλιστεί, χάρη στα ίχνη που αυτή αφήνει, στα επίσημα στατιστικά δεδομένα.
– Γίνεται, ακόμη, διάκριση ανάμεσα στην παραοικονομία και την φοροδιαφυγή, και καταβάλλεται προσπάθεια εκτίμησης και της τελευταίας.
– Διαπιστώνεται, πως τα πρόσφατα κυβερνητικά οικονομικά μέτρα αγνοούν την τεράστια παραοικονομική μας δραστηριότητα, γεγονός που κινδυνεύει να οδηγήσει στην αποτυχία τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)