Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη – (Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις 11/01/2023)
Ούτε η οικογένειά μου, ούτε εγώ η ίδια υπήρξαμε βασιλικοί. Στο δημοψήφισμα ψήφισα εναντίον του θεσμού της βασιλείας. Ωστόσο, λυπάμαι ειλικρινα για αυτην την εικόνα της απόλυτης μιζέριας, της εκδικητικότητας, αλλά και της μικροπρέπειας με την οποία επιλέξαμε να αποχαιρετήσουμε τον νεκρό τέως βασιλιά μας.
Όπως και να το κάνουμε, ο απελθών ανήκει στην ιστορία μας, που έχει σελίδες δόξας, αλλά και σκότους. Οπωσδήποτε, τα όποια κρίματά του τέως δεν νομίζω ότι υπερβαίνουν τα αντίστοιχα πολλών από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις μας.
Θεωρώ, γι αυτό ότι είναι άστοχο, σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα μας, που θα έπρεπε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι όλων όσοι μας έχουν οδηγήσει σε κατάσταση
αποικίας χρέους, προβάλλοντας με άνεση ένα κομμάτι της ιστορίας μας, να έχουμε επιλέξει αυτή την τόσο θλιβερή συμπεριφορά. ΚΡΙΜΑ!
Αισθάνομαι ντροπή για τον τρόπο με τον οποίον φερθήκαμε γενικά στην πρώην βασιλική οικογένεια.
Οι Βούλγαροι, Σέρβοι (Γιουγκοσλάβοι τότε ακόμη) και Ρουμάνοι, μετά την πτώση τού κομμουνισμού, επέτρεψαν στους πρώην βασιλείς (η Γιουγκοσλαβία στον γιό τού πρώην βασιλέως) των τον ελεύθερο επαναπατρισμό και τούς επέστρεψαν τις ατομικές των περιουσίες, που είχαν κατασχεθεί.
Κι μείς, … οι Ευρωπαίοι (τρομάρα μας), τούς πήραμε την ατομική των περιουσία για κομμάτι ψωμί και τούς στερήσαμε την υπηκοότητα. Πώς να μην ντρέπεται κανείς γι αυτά μας τα χάλια;