Ας υποθέσουμε ότι προγραμματίζεται η εξόντωση ενός έθνους-κράτους. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να προέρχεται από άλλες χώρες, άλλες θρησκείες ή και από εμμονές σε κοσμοθεωρίες, όπως χάριν παραδείγματος αναφέρω το τελευταίο στάδιο της παγκοσμιοποίησης που είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση. Υπάρχουν, ασφαλώς, πολλές μεθοδεύσεις για να φθάσει κανείς στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά θα επιλέξουμε αναγκαστικά εδώ ορισμένες μόνο από αυτές. Προσθέτοντας, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή καθεαυτή η επιλογή, όσο ο αυστηρός διαχρονικός προγραμματισμός της αλληλουχίας και αλληλοσυμπλήρωσης των μέτρων, έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται και να ενδυναμώνει το άλλο.
Το πρώτο στάδιο θεωρείται δεδομένο για κάθε ανάλογη προσπάθεια. Πρόκειται για τον έγκαιρο
προσηλυτισμό όλων εκείνων των προσώπων, που ύστερα από ενδελεχή έρευνα, θα καταλάβουν πιθανότατα θα την εξουσία της καταδικασμένης χώρας. Δεν είναι καταρχήν απαραίτητο οι ηγέτες αυτοί να είναι ενσυνείδητοι προδότες, διότι αρκεί να έχουν πειστεί ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις για τη χώρα τους. Οπότε και εύκολα πείθουν τους εαυτούς τους ότι η διακυβέρνηση τους απαλλάσσει τη χώρα τους από τα ακόμη χειρότερα.
Η πρώτη δέσμη μέτρων αποσκοπεί στη δημιουργία πειθούς, στο λαό προς εξόντωση, ότι είναι ανάξιος να ζει. Επειδή, ανάμεσα και σε άλλα, κατηγορείται συστηματικά ως τεμπέλης, αναποτελεσματικός, πολυέξοδος με δανεικά, αλκοολικός κ.ά. Έχει αποδειχθεί, σε πολλές περιπτώσεις, ότι αυτή η πολιτική, εφόσον βέβαια εφαρμόζεται χωρίς αντίδραση από τους εκάστοτε ηγέτες του, αλλά αντιθέτως με τη συνεργασία τους, έχει τα εκάστοτε επιθυμητά αποτελέσματα. Η προσεκτικά στοιχειοθετημένη επιχείρηση εκφοβισμού για την αναπότρεπτη δήθεν, χρεοκοπία, με παράλληλη αναφορά στις δήθεν καταστροφικές της συνέπειες, πανικοβάλλει το λαό της επιλεγμένης για εξαφάνιση χώρας. Και ουδεμία, βέβαια, σημασία έχει το τυχόν γεγονός, ότι το ύψος χρέους και ελλειμμάτων της είναι αντιμετωπίσιμα, αρκεί να πειστεί ο λαός ότι χάνεται. Άλλωστε, εν προκειμένω, προβλέπονται και μεθοδεύσεις εικονικής διεύρυνσης χρέους και ελλείμματος. Παράλληλα, επιστρατεύονται και τα διεθνή κερδοσκοπικά κοράκια, τα οποία σε ελάχιστο διάστημα κατακρημνίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της άμοιρης οικονομίας. Είναι, συνεπώς, εύκολη λεία για να ασπαστεί τα μνημόνια που εμφανίζονται ως από μηχανής Θεός. Τα μνημόνια, των οποίων το φρικώδες περιεχόμενο περιέχει εγκληματικές απατήσεις των δανειστών, έχουν διττό στόχο: πρώτον, την καταλήστευση του συνολικού πλούτου του κράτους προς εξαφάνιση, και δεύτερον την κατατρόπωση κάθε στοιχείου εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Η φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού, που υλοποιείται με την εφαρμογή ακραίας μορφής φιλελευθερισμού, κορυφώνει τις ανισότητες κατανομής περιορίζει, σταδιακά, στο ελάχιστο, τις δυνατότητες αντίδρασης του και καθίσταται έτσι έρμαιο των καταστροφέων του. Προς την ίδια κατεύθυνση του χαμού λειτουργεί και ένα σύνολο αβάσιμων φυσικά υποσχέσεων, που εξαγγέλλονται σε περιοδικό ρεπερτόριο, από τις πολιτικές ηγεσίες, και που διαβεβαιώνει ότι «βλέπει να έρχεται η ανάπτυξη», δηλαδή το τέλος των δεινών του καταδικασμένου λαού, έτσι που να πατάσσονται οι πιθανές αντιδράσεις.
Και ήδη είναι η σειρά της εξίσου σημαντικής με την πρώτη, δεύτερης δέσμης μέτρων. Η δεύτερη αυτή δέσμη, που εφαρμόζεται παράλληλα με την προηγούμενη, στοχεύει στον εξανδραποδισμό της εθνικής συνείδησης. Έτσι, γκριζάρει η ιστορία, καταρχήν με την υιοθέτηση περισσότερων της μιας ερμηνειών της, αμαυρώνονται οι εθνικοί ήρωες και γελοιοποιούνται τα εθνικά σύμβολα. Ο πατριωτισμός που ορίζεται ως η αγάπη της πατρίδας σου, περισσότερο από άλλες πατρίδες, εμφανίζεται ως φασισμός και ως χαρακτηριστικό ατόμων με μειωμένο IQ. O χειρισμός ανθρώπων, που έχουν αποκοπεί από τις ρίζες τους, που ο άνεμος τους πηγαίνει αλύπητα πέρα-δώθε, και που στερούνται το αποκούμπι των προγόνων τους, μετατρέπονται εύκολα σε εύπλαστη πρώτη ύλη, περίπου όπως την οραματίστηκε ο Coudenhove Kalergi, στις αρχές του 19ου αιώνα, για να εξαφανιστεί η Ευρώπη. Ο χρόνος, που απαιτεί η διαδρομή προς την τελική εξόντωση ενός κράτους-έθνους περιορίζεται με πολλούς τρόπους, όπως :
*Ο εορτασμός μιας εθνικής γιορτής με κατάλληλες προδιαγραφές παραχάραξης της ιστορίας, του δείχνει να είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικός, επειδή οι επιδιωκόμενες εθνομηδενιστικές αλλοιώσεις , περνούν εύκολα, στη συνέχεια, και στα σχολικά βιβλία δημιουργώντας γενιές χωρίς μνήμες από το παρελθόν του.
*Η εμμονική παραμονή σε δήθεν συμμαχίες, που από καιρό έχουν δώσει απτές αποδείξεις ότι έπαψαν να είναι συμμαχίες, και ταυτόχρονα ο αποκλεισμός επέκτασης και σε συμμαχίες με άλλες χώρες του πλανήτη.
*Η επιστράτευση κατηγοριών εναντίον χωρών της υφηλίου, οι οποίες περιφρουρούν την
κατανομής περιορίζει, σταδιακά, στο ελάχιστο, τις δυνατότητες αντίδρασης του και καθίσταται έτσι έρμαιο των καταστροφέων του. Προς την ίδια κατεύθυνση του χαμού λειτουργεί και ένα σύνολο αβάσιμων φυσικά υποσχέσεων, που εξαγγέλλονται σε περιοδικό ρεπερτόριο, από τις πολιτικές ηγεσίες, και που διαβεβαιώνει ότι «βλέπει να έρχεται η ανάπτυξη», δηλαδή το τέλος των δεινών του καταδικασμένου λαού, έτσι που να πατάσσονται οι πιθανές αντιδράσεις.
*Η ευρείας έκτασης εκμετάλλευση των εννοιών της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών, που εμμέσως υποστηρίζεται ότι διαχωρίζονται από το έθνος-κράτος, αλλά ευνοούνται από την παγκοσμιοποίηση, βλέπε πολυπολιτισμικότητα.
Η τρίτη δέσμη μέτρων εισέρχεται στο προσκήνιο της συμφοράς, όταν κριθεί, από τους εγκεφάλους αυτών των σχεδιασμών, ότι ο καταδικασμένος λαός έχει αποδεχθεί τη μοίρα του. Με την εμφάνιση ανορθόδοξων συμμαχιών, που αποκαλύπτονται ξαφνικά, αρχίζει ο αποδεκατισμός των εδαφών και των θαλασσών, που ανήκουν στο έθνος υπό εξαφάνιση. Η απειλή για, δήθεν, πολεμική σύρραξη, που εκ των πραγμάτων αποκλείεται διότι δεν εμπίπτει στα σχέδια των εμπνευστών, βρίσκεται ωστόσο στο προσκήνιο των συζητήσεων, προκειμένου ο πανικόβλητος λαός να αποδεχθεί χωρίς αντίδραση τα τετελεσμένα. Η κατακαυμένη χώρα σύρεται, στη συνέχεια, στα διεθνή δικαστήρια, προκειμένου να επιχειρηθεί η παραχάραξη συμφωνιών, που έγιναν με απόλυτη νομιμότητα στο παρελθόν, και να προχωρήσει η επιχείρηση διαμελισμού. Ο δήθεν διάλογος, που δεν έχει φυσικά λόγο ύπαρξης, καθώς για μεγάλο διάστημα στο παρελθόν, οι βλέψεις αποκοπής εκτάσεων και θαλασσών είχαν καταστεί απολύτως σαφείς και συγκεκριμένες, με τις ευλογίες των συμμάχων της περί ης χώρας. Πράγματι, όπως περίτρανα αποδεικνύεται στον καιρό μας, οι συμμαχίες αντέχουν ως το σημείο που εμφανίζονται συμφέροντα ισχυρότερά τους.
Η χαώδης αυτή κατάσταση στη διεθνή σκηνή, που ενισχύεται με την κατά περίπτωση επίκληση της «πολυπολιτισμικότητας», και με τρόπους και κατευθύνσεις, που εξυπηρετούν τα εκάστοτε συμφέροντα των εμπνευστών αντιμετωπίζεται, από ορισμένα κράτη-έθνη, με την υιοθέτηση του λαϊκισμού. Παρότι, όπως είναι γνωστό, ο λαϊκισμός εντέχνως κατηγορείται, για πολλά και διάφορα, ωστόσο, όπως φαίνεται από τα πράγματα, αποτελεί προς το παρόν το μοναδικό φρένο στις διαδεδομένες προσπάθειες των ισχυρών, να ισοπεδώσουν τα αδύναμα κράτη-έθνη. Σε πείσμα των αναμφισβήτητων μειονεκτημάτων του, πολλά από τα οποία στρέφονται εναντίον των ατομικών ελευθεριών, ο λαικισμός προασπίζει το καθεστώς του κράτους-έθνους, επιβάλλοντας την εθνική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.
