Σχόλιο στο άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου με τίτλο: “Αυτό θα συμβεί όταν πάψουν οι Πολίτες να πιστεύουν πως τελικά θα βγει η Ελλάδα από την κρίση”

Δυστυχώς, ο αρθρογράφος έχει δίκαιο σε όλα. Και είναι άξιο απορίας, πως οι πολλοί, που δεν έχουν συμφέρον να μην αντιλαμβάνονται τα αυταπόδεικτα, ωστόσο, φαίνεται να μην καταλαβαίνουν. Γιατί, διαφορετικά, θα έπρεπε να ξεσηκωθεί το σύνολο του ελληνικού λαού, και να προσπαθήσει να σταματήσει την καταστροφή του. Αυτή η απόλυτη σύγχυση, που επικρατεί στη χώρα μας, και που εμποδίζει τις μοναδικές υγιείς αντιδράσεις ενός Έθνους και ενός λαού που χάνεται, δεν μπορεί ασφαλώς να αποδοθεί σε μειωμένη αντίληψη των Ελλήνων. Αλλά, ούτε και σε χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, γιατί απλούστατα δεν απαιτούνται πτυχία για να καταλήξει κανείς στο απόλυτο συμπέρασμα, ότι με αυτή την κατάσταση που επικράτησε στην Ελλάδα επί 8 χρόνια, και που υπόσχεται να διατηρηθεί στο διηνεκές, δεν υπάρχει σωτηρία. Και, όμως, είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα: “πως φθάσαμε σε αυτό σημείο, και γιατί δεν επαναστατούμε; Γιατί, με τέτοια στωικότητα δεχόμαστε τα χειρότερα;”. Για την απάντηση, χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω, στην αρχή της κρίσης. Να αναπαραστήσουμε, με τι τεχνάσματα και τι υποσχέσεις πείθονταν ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη μία μετά την άλλη τις θυσίες που τον κατέστρεφαν και δεν τον έσωζαν. Χρειάζεται, ακόμη, να διερευνήσουμε πως και γιατί όλες οι κυβερνήσεις των 8 τελευταίων ετών, εκτός από τις ετικέτες τους, δεν διέφεραν σε τίποτε μεταξύ τους και είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την πίστη (;) ότι μνημόνια, μεταρρυθμίσεις και εταίροι/δανειστές θέλουν να   μας σώσουν. Ήταν, πράγματι και είναι μόνο το γάντζωμα στην εξουσία; Είναι κάποιος φόβος, αλλά τι φόβος μεγαλύτερος από την εξαφάνιση όπου οδεύουμε με όλα αυτά; Και τα ΜΜΕ, τα οποία αρέσκονται σε αναλύσεις δένδρων, παραβλέποντας το δάσος,  τι άραγε κερδίζουν συμβάλλοντας έτσι ενεργά στην καταστροφή της χώρας; Ήδη, έχουμε φθάσει στο τέλος του δρόμου, και αυτό φαίνεται από το πόσο ενθουσιασμένοι είναι με τους κυβερνήτες μας, και με τα “επιτεύγματά τους”, οι “μεγάλες δυνάμεις”. Κανονικά, θα έφθανε και μόνο αυτό το γεγονός, το στολισμένο πρόσφατα και με βραβεία, για να αντιληφθεί η πλειονοψηφία το που ακριβώς βρισκόμαστε και ποιος κοροϊδεύει ποιόν. Παραδόξως….τίποτε. Ή μάλλον, για πολλοστή φορά, οι πολλοί δείχνουν να πιστεύουν ότι θα σώσει την κατάσταση η πολιτική αλλαγή. Το ελληνικό πρόβλημα, πιστεύω, ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν, επιτέλους, οι περισσότεροι από εμάς, καταλάβαιναν που πηγαίνουμε, ποιοι μας πηγαίνουν, και τι μπορεί να μας βοηθήσει να σωθούμε, με όλους τους κινδύνους, βέβαια, που αυτό σαφώς περιλαμβάνει.