ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΕ-ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ: Ο ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΝΟΤΟΥ*

Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών, αλλά κυρίως των τελευταίων μηνών, στους κόλπους της ΕΕ και της ευρωζώνης, καθιστούν αδύνατη πια την προσπάθεια απόκρυψης της φρικτής πραγματικότητας.  Πρόκειται για  ρήγμα, ανάμεσα στον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορρά και στο φτωχό και καταχρεωμένο Νότο, που  συνεχώς διευρύνεται και που δεν αφήνει πια ελπίδα καμιά  να γεφυρωθεί. Κι αυτό, επειδή η σκαιότητα με την οποία το διευθυντήριο της ΕΕ αντιμετωπίζει τις χρεωμένες οικονομίες απέδειξε  την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε μορφής συνοχής και αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών. Και, κάτι  ακόμη χειρότερο: ότι δηλαδή η μέχρι τώρα πεποίθηση της ύπαρξής τους ήταν καθαρά ουτοπική. Ότι οι ενθουσιασμοί , για μια ενωμένη Ευρώπη των λαών, που κυριάρχησαν στις δεκαετίες των ’50 και ’60, κυρίως μεταξύ των νέων, καθώς και όλες εκείνες οι σαγηνευτικές υποσχέσεις που στήριξαν τη γένεσή της ήταν χωρίς  στέρεο υπόβαθρο. Ήταν μεθοδευμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές βλέψεις των πρωτεργατών της ένωσης, που ήταν της ίδιας εθνικής προέλευσης με τους σημερινούς. Δηλαδή, της Γερμανίας, που μέσα από την ΕΕ διέβλεπε την επιτέλους υλοποίηση ενός ονείρου της: αυτού που απέτυχε δύο φορές, δηλαδή της κυριαρχίας  της στην Ευρώπη. Για την προώθηση αυτού του ονείρου   η Γερμανία   πείστηκε να υιοθετήσει το κοινό νόμισμα, που διευκόλυνε τη συνένωση των δύο Γερμανιών[1].  Και όσο για τη Γαλλία, τη δεύτερη χώρα που πρωτοστάτησε  στη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης, οι επιδιώξεις της ήταν από την αρχή-και παρέμειναν- μικρότερης εμβέλειας. Θα της αρκούσε, δηλαδή,  η εσαεί εξασφάλιση μιας ηγετικής θέσης στην Ευρώπη. Το πρόβλημα, ωστόσο, της Γαλλίας, που μερικώς δικαιολογεί την απόλυτη ταύτισή της με τις γερμανικές επιλογές[2], είναι η εν πολλοίς αδιευκρίνιστη ιδιότητά της. Αν, δηλαδή, η οικονομία της ανήκει στον ευρωπαϊκό Νότο ή στον ευρωπαϊκό Βορρά, ενόσω διακαής πόθος της είναι  η ταύτισή της με τον  δεύτερο χώρο. 

Ωστόσο, μπορεί  να μην ήταν και τόσο κυνική η κατάσταση  από την πρώτη στιγμή. Δεν αποκλείεται  οι θεμελιωτές της ΕΕ να είχαν καλές προθέσεις και, κυρίως, να πίστευαν στη δυνατότητα ευόδωσής τους. Προσωπικά, θα είχα μεγάλη  ανάγκη να εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι πατέρες  της Ευρώπης[3] πάσχισαν να της εξασφαλίσουν  ειρήνη,  δημοκρατία,   ισότητα, ευημερία για όλους, ταχύρρυθμη ανάπτυξη και  πλήρη απασχόληση, και ότι θα  ήταν, τώρα, απελπισμένοι αν μπορούσαν να δουν πως εκφυλλίστηκε  το τόσο μεγαλεπήβολο έργο τους[4]. Γιατί, τώρα, θα διαπίστωναν με φρίκη ότι όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε  ίχνος από τους αρχικούς σχεδιασμούς τους, αλλά επιπλέον και ότι, τελευταίως, μαίνεται ένας ακήρυχτος, αλλά εξοντωτικός  πόλεμος ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο της Ευρώπης. Μια φοβερής όσο και ιδιότυπης μορφής   σύρραξη, χωρίς όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά με πολεμοφόδια που αποδεικνύονται πιο δραστικά, πιο αποτελεσματικά και πιο δηλητηριώδη από όλα τα παραδοσιακά[5]. Πράγματι, η Γερμανία, χρησιμοποιώντας ως άλογο της Τροίας το χρέος του Νότου, φαίνεται να έχει εισέλθει στη φάση υλοποίησης,   με εντεινόμενους ρυθμούς, ενός  σχεδίου καθυπόταξης του Νότου στο Βορρά, με προδιαγραφές νεοαποικιοκρατίας και με αδιαμφισβήτητο αρχηγό την ίδια. Εκτός από τις απροκάλυπτα πια επεκτατικές  βλέψεις της Γερμανίας, το καταχθόνιο αυτό σχέδιο,  βρίσκει έρεισμα και στις ραγδαίες εξελίξεις της παγκόσμιας οικονομίας, που απειλεί να περιθωριοποιήσει την Ευρώπη και ολόκληρη τη Δύση. Πρόκειται, κυρίως, για τον εντεινόμενο ανταγωνισμό  από τις  αναδυόμενες οικονομίες, με πρώτη τη τάξει την Κίνα. Πρόκειται  για την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας[6], που κινδυνεύει  σοβαρά, και ως αντίδοτο φαίνεται να  αναζητεί άφθονα και φθηνά εργατικά χέρια. Αυτά, ακριβώς,  υπόσχεται να της τα  εξασφαλίσει ο ευρωπαϊκός Νότος[7],  αν τελικά ενδυθεί με κάποιας μορφής αποικιοκρατικό καθεστώς. 

Στην εισήγηση αυτή θα προσπαθήσω να δείξω ότι ο ευρωπαϊκός Νότος, που  δεινοπάθησε από μια  οικονομική ένωση, της οποίας  οι κατευθυντήριες γραμμές είχαν, από την αρχή, σχεδιαστεί για να εξυπηρετούν τους ισχυρούς  του εταίρους, και όχι τις δικές του ανάγκες, που επί δεκαετίες είδε  να διαβρώνονται και να αποπροσανατολίζονται οι αναπτυξιακές του δυνατότητες, που υπήρξε θύμα συνεχούς  αλλά κεκαλυμμένης εκμετάλλευσης από τον πλούσιο Βορρά[8], τώρα έφθασε η ώρα  για    να γίνει ολοκαύτωμα  στο βωμό  των αναζωπυρωμένων γερμανικών σχεδίων.  

Στο Μέρος Ι της εισήγησής μου θα αναφερθώ στην κατά μέτωπο σφοδρότατη επίθεση που υφίσταται ο ευρωπαϊκός  Νότος από τον πλουσιότερο Βορρά, με επικεφαλής βέβαια τη Γερμανία, και  με την Ελλάδα ως κορυφή του παγόβουνου. Το Μέρος ΙΙ της εισήγησής μου θα  στραφεί προς τις συνέπειες, κυρίως για την  Ελλάδα, που όμως ήδη επεκτείνονται και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο.

Η εμμονή, κυρίως της Γερμανίας, για την  εφαρμογή  τυραννικών-αλλά ταυτόχρονα και παντελώς αναποτελεσματικών μέτρων-  καταρχήν στην Ελλάδα, αλλά που ήδη θίγουν και το σύνολο σχεδόν του ευρωπαϊκού  Νότου-, δεν μπορεί πια να πείσει   ότι αυτά  αποσκοπούν στη σωτηρία του. Θα ήθελα, ωστόσο,  πριν ασχοληθώ με την τελική, όπως φαίνεται, φάση της τραγωδίας του Νότου,  να υπενθυμίσω ότι  οι, κάθε μορφής, επιθέσεις εναντίον του δεν αποτελούν πρόσφατο φαινόμενο. Αντιθέτως, ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές  συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές  οικονομίες είναι, αναμφίβολα, το Σύμφωνο Σταθερότητας[9], το οποίο απαίτησε η Γερμανία, προκειμένου να συναινέσει στην εγκατάλειψη του ισχυρού και σταθερού της μάρκου χάρη στο ευρώ.  Ωστόσο, όπως ανέπτυξα  το 2004[10], δεν ήταν οι ασθενέστερες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου, αυτές  που δεν άντεξαν τους σκληρούς και υφεσιακούς  όρους  του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά αντιθέτως η ίδια η  εμπνεύστριά του η Γερμανία. Πράγματι, και χωρίς τον ελάχιστο ενδοιασμό, με τη  σύμπραξη  Γαλλίας και Μ. Βρετανίας, στις 25.11.2003, η Γερμανία προκάλεσε την απόφαση   αναστολής της εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας, για περίπου 4 χρόνια, με τη δικαιολογία ότι «περιορίζει επικίνδυνα τους αναπτυξιακούς της ρυθμούς». Ο σκανδαλώδης, βέβαια, χαρακτήρας αυτής της απόφασης δεν είναι η διακοπή της λειτουργίας  ενός Συμφώνου, που οπωσδήποτε είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα για την Ευρώπη,  αλλά η εξαίρεση, από την αναστολή  αυτήν, του ευρωπαϊκού Νότου. Πράγματι,  οι δύο κραταιές ευρωπαϊκές οικονομίες, η Γερμανία και η Γαλλία, εξαίρεσαν τους εαυτούς  τους, από την άκρως επικίνδυνη εφαρμογή των  ασφυκτικών όρων  του περιβόητου αυτού Συμφώνου, απαιτώντας ωστόσο από τον κατακαημένο Νότο να εξακολουθήσει, και μάλιστα με μεγαλύτερη ζέση, να το εφαρμόζει[11]. Ουσιαστικά, αυτή η απόφαση του Νοεμβρίου του 2003  κατέστησε υπεύθυνο το Νότο για τη σταθερότητα του ευρώ, στραγγαλίζοντας ταυτόχρονα τις αναπτυξιακές του προοπτικές. Μόλις τώρα, και εννέα χρόνια μετά από την καταδικαστική εκείνη, για τον ευρωπαϊκό Νότο, απόφαση της ηγεσίας της ΕΕ,  το   γερμανικό περιοδικό Spiegel[12]αποκαλύπτει ότι η Γερμανία  «κατασκεύασε το ευρώ στα μέτρα της»  και έτσι σώθηκε η ίδια, αλλά και έτσι κατέστρεψε το Νότο. Συγκεκριμένα: «Αυτή η  προσπάθεια της Καγκελαρίας ξεκίνησε μυστικά το καλοκαίρι του 2003. Τότε η γερμανική οικονομία βρισκόταν σε αποτελμάτωση, με σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ η ανεργία και το έλλειμμα διαρκώς αυξάνονταν». Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το μόνιμο και τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνο αποδείχθηκε για τις ασθενέστερες οικονομίες, η ισχύς  κοινού  επιπέδου επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές, μεταξύ τους,  στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου[13].  Αυτά, ωστόσο, τα πολύ σημαντικά θέματα, αγνοήθηκαν ηθελημένα από τη Γερμανία, που τα τελευταία δύο χρόνια ηγείται ενός  πρωτοφανούς πογκρόμ εναντίον του Νότου, έχοντας επιλέξει ως τον πιο αδύναμο, αλλά προφανώς και ως τον πιο συμβολικό κρίκο για την Ευρώπη,  την Ελλάδα[14].  Σ’ αυτό το πογκρόμ, εκτός των λοιπών πλουσιότερων κρατών-μελών του ευρωπαϊκού  Βορρά, κλήθηκε να συμμετάσχει και το ΔΝΤ, δημιουργώντας εύλογα, αλλά προς το παρόν αναπάντητα ερωτήματα, γύρω από τον ακριβή του ρόλο στην αντιμετώπιση καθαρά  ευρωπαϊκών προβλημάτων.

Στην Ευρώπη, όπως και στην υφήλιο επικρατούν, μετά τη  δεκαετία του ’70΄, οι απόψεις που επέβαλαν, από κοινού η κυρία Thatcher και ο κ. Reagan. Πρόκειται για   κράμα άγριου νεοφιλελεύθερου φανατισμού, καθώς και  της  πεποίθησης ότι δήθεν η  απελευθέρωση των συναλλαγών είναι ωφέλιμη για όλους. Οι ακρότητες αυτού του μακροοικονομικού καθεστώτος δημιούργησαν ένα περιβάλλον που φαίνεται να αγνοεί  παντελώς  το πέρασμα του John Maynard’s Keynes  από τη Γη, παρότι στην εφαρμογή των απόψεών του  αποδίδονται όχι μόνο οι ταχύτατοι ρυθμοί ανάπτυξης της δυτικής οικονομίας, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και η δικαιότερη διανομή των καρπών της προόδου. Μέσα σ’ αυτή την Ευρώπη του άκρατου νεοφιλελευθερισμού  άρχισε και συνεχίζεται η λεηλασία της Ελλάδας από την Τρόικα και τους τραπεζίτες. Ας παρακολουθήσουμε, στη συνέχεια, τις  φάσεις αυτής  της ληστείας:

Εδώ και δύο περίπου χρόνια, διαδραματίζεται μια ιδιότυπη  ελληνική γενοκτονία[16], που συνδυάζεται και με τη σταδιακή  αποδόμηση ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου.

Η εισαγωγή στην ενορχηστρωμένη  καταστροφή της Ελλάδας άρχισε με την έντεχνη εμφάνισή της ως εντελώς εξαιρετικής περίπτωσης, για την οποία  δεν υπάρχουν  δήθεν πεδία σύγκρισης με τις υπόλοιπες  οικονομίες  του Νότου[17], έστω κι αν  παρουσιάζουν ανάλογα προβλήματα μ’ αυτήν. Η, γκεμπελικής  έμπνευσης  και, απολύτως, ενσυνείδητη αυτή  προσπάθεια απομόνωσης της Ελλάδας από το ευρύτερο συγγενικό γεωοικονομικό της περιβάλλον απέκλεισε, εκ προοιμίου, τις λογικά αναμενόμενες τάσεις σύμπτυξης ενός κοινού μετώπου των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου, για την   αντιμετώπιση της γερμανικής  λαίλαπας. Αντιθέτως, μέχρι εντελώς πρόσφατα,  ήταν πολύ του συρμού επίσημες δηλώσεις χωρών του Νότου που ισχυρίζονταν ότι  «δεν είναι ή δεν πρόκειται να γίνουν Ελλάδα». Έτσι, δημιουργήθηκε σιωπηρά ένα κάποιο προπέτασμα νομιμοποίησης, για όλα τα φρικώδη που σωρευτικά επιβλήθηκαν και επιβάλλονται στην άμοιρη αυτή  λιλιπούτεια ευρωπαϊκή χώρα, με το σκεπτικό της κυρίας Μέρκελ ότι πρέπει να τιμωρηθεί, παραδειγματικά, για τα «εγκλήματά της». Και, σχεδόν, όπως συνέβαινε στο Μεσαίωνα, όλοι οι πέριξ   απολάμβαναν  τα μαρτύρια των καταδικασμένων, με την ελπίδα ότι οι ίδιοι θα σωθούν. Γι αυτό, και αργοπόρησε τόσο πολύ η συνειδητοποίηση των λαών του Νότου,   η μόνη που θα  μπορούσε να προλάβει τα χειρότερα.  Οι Ισπανοί μόλις πρόσφατα κατανοούν, επιτέλους, το τι τους συμβαίνει και ξεχύνονται  στους δρόμους φωνάζοντας «Ληστεία. Κάτω τα χέρια».

Η εγκληματική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, κράτους-μέλους της ΕΕ-ευρωζώνης, άρχισε με προσβολές  ποταπού χαρακτήρα, κυρίως από αξιωματούχους Γερμανούς και μερίδα του γερμανικού Τύπου, με αδιανόητου περιεχομένου  ειρωνείες,- που υπογράμμιζαν, ωστόσο, την προσφιλή, στους Γερμανούς, σύγκριση ανάμεσα στη δήθεν  αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα του λαού τους, και στη δήθεν κατωτερότητα όλων των υπολοίπων,- με σωρεία εμπαιγμών και ασύλληπτης έκτασης απειλών,  και όλα αυτά διανθισμένα από  μεγάλης ολκής ευφάνταστα ψεύδη. Έτσι, οι Έλληνες εμφανίστηκαν ως «τεμπέληδες», αν και με βάση τα επίσημα στοιχεία εργάζονται περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως[18], σε σύγκριση με τους ευρωπαίους εταίρους μας, ως ενσυνείδητοι «φοροφυγάδες», αν και οι διαρθρωτικές ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, με το σχεδόν  τριπλάσιο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων στη συνολική ελληνική απασχόληση εξηγεί, επαρκώς,  τους λόγους της όντως σημαντικής  φοροδιαφυγής, υποθάλποντας δήθεν  έναν υπερμεγέθη  δημόσιο τομέα, ο οποίος δήθεν χρειάζεται άμεση περικοπή, αν και τα επίσημα δεδομένα πιστοποιούν ακριβώς το αντίθετο, ως κατεξοχήν διεφθαρμένοι, αν και οι δραστηριότητες της Siemens στην Ελλάδα θα όφειλαν να αποθαρρύνουν αυτού του είδους τα συμπεράσματα[19], το ίδιο άλλωστε  και οι αντίστοιχες της  Ferrostaal[20]. Όπως, όμως, δυστυχώς  προκύπτει από τα διδάγματα όλων των προηγούμενων γενοκτονιών, η στοχοποίηση ενός λαού, του οποίου χαλκεύεται ο χαμός- φυσικός, οικονομικός, εθνικός, γεωπολιτικός, πολιτισμικός- και μεθοδεύεται η αναγνώρισή του, ως άχρηστου,  αλκοολικού, απατεώνα κτλ,  συνεπάγεται, κάποια στιγμή, την αποδοχή  της εξαφάνισής του, από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινότητα,  ως  σχεδόν  νομοτελειακή.  Ακριβώς, αυτό επιχειρείται, με αξιοθαύμαστη συνέπεια, επί δυόμισι χρόνια εναντίον της Ελλάδας[21], και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι  τόσο θεαματικά, ώστε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού να έχει πειστεί ότι δεν είναι ικανό για απολύτως τίποτε….ούτε καν  για να επιδοθεί σε αναπτυξιακή διαδικασία.

Και, όμως, η μικροσκοπική Ελλάδα δεν ήταν δημοσιονομικά  η μόνη άτακτη,  σε σύγκριση με άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Και, αναφορικά, με την απάτη των βασικών στατιστικών δεδομένων της, προκειμένου να γίνει αποδεκτή στην ευρωζώνη, δεν θα επικαλεστώ ως  ελαφρυντικό στοιχείο το αναμφισβήτητο πια γεγονός ότι σχεδόν δεν υπάρχει κράτος-μέλος που να μην έχει προσφύγει σε  κάποιας μορφής  «δημιουργική λογιστική» για να ωραιοποιήσει  τη δημοσιονομική του εικόνα. Θα επικαλεστώ, όμως, το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή ευθύνονται εξίσου με την Ελλάδα και οι αξιωματούχοι της ΕΕ-ευρωζώνης, στα βασικά καθήκοντα των οποίων περιλαμβάνονταν σαφέστατα η παρακολούθηση των στατιστικών δεδομένων των κρατών-μελών της ΕΕ, και κυρίως των υποψηφίων για είσοδο στην ευρωζώνη. Αυτοί, λοιπόν, οι ευρωπαίοι επιτηρητές όφειλαν να γνωρίζουν τις  ακροβατικές δραστηριότητες της Goldman Sachs, σχετικά με την ελληνική περίπτωση- και ασφαλώς  τις γνώριζαν. Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι ότι  προτίμησαν να επισκέπτονται τα αρμόδια αθηναϊκά γραφεία με σφικτά σφραγισμένα μάτια, για να μη διακοπεί η  άνετη  ροή αγοράς αμυντικού υλικού της Ελλάδας- υποβρύχια, φρεγάτες, πολεμικά αεροπλάνα κλπ-, κυρίως από τη Γερμανία αλλά και από τη Γαλλία.  Και μέσα στον ακατάσχετο χείμαρρο  των κατηγοριών, εναντίον της Ελλάδας, ως δήθεν υπεύθυνης για την καταστροφή της ευρωζώνης, μας διαφεύγουν κάποιες πολύ σημαντικές διαστάσεις του όλου προβλήματος. Πρώτον, ότι δεν είναι αποκλειστικά και μόνον η Ελλάδα που αντιμετωπίζει δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά δυστυχώς το σύνολο σχεδόν του ευρωπαϊκού Νότου καταποντίζεται. Δεύτερον, ότι το χρέος της Ελλάδας εκπροσωπεί μόνο το περίπου 2% και μισό του συνολικού ευρωπαϊκού, που εκτιμάται σε 8,215^Ε  τρις, ενώ Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία καταγράφουν χρέη τρεις φορές υψηλότερα σε σύγκριση με το χρέος των υπόλοιπων  13 κρατών-μελών της ευρωζώνης, και αυτά τα  χρέη ανέρχονται σε 6,44^Ε τρις. Τρίτον, ότι δεν ανταποκρίνονται στα πράγματα οι συνήθεις κατηγορίες  περί δήθεν σπάταλου Νότου που δήθεν  ζει σε βάρος  του Βορρά, μια και ουδόλως διαπιστώνεται, με βάση  τα επίσημα στατιστικά δεδομένα, η ενάρετη δημοσιονομική διαχείριση του Βορρά.  Ενδεικτικά, αναφέρω ότι η Γερμανία καταγράφει χρέος 81,2% στο ΑΕΠ της το 2011 η Γαλλία 85,8%, η Ιταλία 120,1% αντίστοιχα. Δεν θα έπρεπε να….αποβληθούν από την ευρωζώνη, με βάση τα αυστηρά γερμανικά κριτήρια; Τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να σταματήσει αυτή η κακόγουστη φαρσοκωμωδία εναντίον της Ελλάδας;  Και δεν αποτελεί αποκορύφωμα της γελοιότητας αυτό το άσβεστο  μένος εναντίον της Ελλάδας, που δήθεν αυτή φταίει για τα ακανθώδη δημοσιονομικά προβλήματα της ΕΕ; Και τέλος, λησμονείται το σημαντικότερο: ότι, δηλαδή, οι οικονομίες του Νότου που κατέστησαν, ουσιαστικά, όμηροι των περίφημων αγορών, δεν είναι πια δυνατόν να αντιδράσουν αποτελεσματικά, εφόσον απεμπόλησαν το εθνικό  τους νόμισμα.

Από την αρχή της  ελληνικής κρίσης η Τρόικα υποστηρίζει με έμφαση  «ότι σώζει» την Ελλάδα, και ότι θυσιάζονται, κυρίως οι Γερμανοί, προσφέροντάς της αμύθητα ποσά. Ωστόσο, η  αλήθεια είναι πολύ διαφορετική, διότι ο ελληνικός λαός εξαθλιώνεται, ολοένα και περισσότερο, ενώ το σύνολο των δανείων με τα οποία επιβαρύνεται το χρέος του, πηγαίνουν αυτούσια στους δανειστές, δηλαδή κυρίως στις τράπεζες. Εντελώς ενδεικτικά παρατίθενται στη συνέχεια ορισμένα σχετικά δεδομένα:

*Για το 2012 αναφέρονται 170^Εως κρατικές δαπάνες. Ωστόσο, απ’ αυτές, μόνο τα  21^Ε δις πρόκειται να καλύψουν καθαρές κρατικές δαπάνες, ενώ τα 149^Ε   πηγαίνουν στους δανειστές.

*Δημοσιεύθηκαν επίσημα στοιχεία, με βάση τα οποία η Γερμανία κέρδισε 55^Ε δις από την αρχή της ελληνικής κρίσης, χάρη στη διαφορά του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται η ίδια και με το οποίο, στη συνέχεια, δανείζει την Ελλάδα.

*Οι τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1% και στη συνέχεια δανείζουν την κυβέρνηση με 7%. Η διαφορά, φυσικά, βαρύνει τον ελληνικό λαό.

* Αλλά, και η ΕΚΤ κερδοσκόπησε σε  βάρος της Ελλάδας ,  αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά Ελληνικά ομόλογα, που είχαν υποτιμηθεί  στο 25% της ονομαστικής τους αξίας, και στη  συνέχεια αρνούμενη να δεχθεί το «κούρεμά τους»   κατά 50%, αν  και πάλι θα είχε κέρδος 100% σε σχέση με το ποσόν της αγοράς τους[22].

*Μέσα στα τελευταία 15 χρόνια η Ελλάδα πλήρωσε 265^Ε   δις για χρεωλύσια και 156^Ε δις για τόκους των δανείων της. Όπως διαπιστώνει  η οικονομική συντάκτης του BBC, Στέφανι Φλάντερς, ανάλυσή της για την ιστοσελίδα του Βρετανικού δικτύου[23], σχετικά με το ελληνικό χρέος, η χώρα πλήρωσε το 2011 περισσότερο τόκο κατά 23%  σε σχέση με το 2010, παρά τα «φθηνά» δάνεια από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ -σ.σ. ειρωνικά τα εισαγωγικά της συντάκτριας.
Υπενθυμίζεται, ακόμη,  ότι το κεφάλαιο έχει ξεπληρωθεί με το παραπάνω, και τώρα πληρώνουμε  τόκους.

*Το περίφημο «κούρεμα» του χρέους, που τόσο διαφημίστηκε ότι δήθεν θα ελάφρωνε την οικονομία ήταν, στην πραγματικότητα ένα φιάσκο, που μείωσε το χρέος μόνο κατά 30^Ε δις, αλλά ταυτόχρονα «κούρεψε» επικίνδυνα τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα νοσοκομεία και τα ΑΕΙ.  Δεδομένου, ωστόσο, ότι η Ελλάδα έλαβε νέο δάνειο, που προστέθηκε στο ήδη υπάρχον, το χρέος της  αυξάνεται συνεχώς και από  250^Ε  δις ευρώ στις αρχές του 2010  υπολογίζεται σήμερα  σε  450^Ε  δις.    

Η δεύτερη φάση της εγκληματικής   μεθόδευσης, που ακολουθήθηκε για τη δήθεν σωτηρία της Ελλάδας,  αφορά στα Μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, τις επικαιροποιήσεις, τα μεσοπρόθεσμα και όλο αυτόν τον απερίγραπτο συρφετό, ο οποίος απομυζεί το λαό και τον τόπο. Παρότι βρέθηκαν Έλληνες κυβερνητικοί, που τα υπέγραψαν, ενώ  θα όφειλαν να βγουν στους δρόμους και στα διεθνή κανάλια –όπως τώρα οι Ισπανοί-κραυγάζοντας «βοήθεια, μας ληστεύουν και μας δολοφονούν», ωστόσο αυτές οι υπογραφές αδυνατούν να αλλοιώσουν  τον απεχθή και επαχθή χαρακτήρα τους, και η Ελλάδα θα μπορέσει, πιθανότατα, να απαλλαγεί, αν προσφύγει σε Διεθνές Δικαστήριο[24], επικαλούμενη ανώτερη ανάγκη, γιατί δεν υπάρχει ηθική βάση στην απαίτηση των δανειστών, που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους επάνω από τη δυνατότητα επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.

Η φιλοσοφία που διέπει το πρόγραμμα της δήθεν  διάσωσης της Ελλάδας-αλλά, και με κάποιες παραλλαγές και αυτό ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου-, εδράζεται σε δύο υποθέσεις, που όχι μόνο είναι αναπόδεικτες, αλλά επιπλέον αποδεικνύονται  και παντελώς εσφαλμένες. Πρόκειται:

*Πρώτον, για την έμμονη ιδέα της κυρίας Μέρκελ-που δυστυχώς δεν διαψεύδεται από το περιβάλλον της, το οποίο  συναποφασίζει μαζί της,- ότι «για  όλα  φταίει ο σπάταλος και ανεύθυνος Νότος, που πρέπει να τιμωρηθεί  παραδειγματικά, να πονέσει και να πληρώσει»[25]. Όπως, πολύ ευφυώς,αναφέρεται[26], “η συζήτηση γύρω από την τρέχουσα κρίση φέρνει στο νου σταυροφορία, στην οποία  λευκοί καβαλάρηδες επιτίθενται εναντίον απίστων».  Οπωσδήποτε, ας σημειωθεί ότι, αν και μοιάζει αδιανόητο, ωστόσο από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα εκτιμάται ότι οι πραγματικές δημόσιες δαπάνες περιορίστηκαν κατά 25%, με τρόπο βάρβαρο, κατεπείγοντα και φυσικά χωρίς την πρόνοια να  εκτιμηθούν οι δραματικές  συνέπειες αυτής της μείωσης,  στο βαθμό ευημερίας του πληθυσμού[27]. Παρά ταύτα, οι εταίροι μας ισχυρίζονται ότι…. «δεν κάνουμε τίποτε».

*Δεύτερον, το Βερολίνο λειτουργεί ωσάν να πιστεύει ότι οι συνεχείς περιορισμοί των κάθε μορφής δαπανών οδηγούν στην ανάπτυξη[28]. Την πολιτική αυτή της σκληρής λιτότητας το Βερολίνο δεν την εκλαμβάνει ως βραχυχρόνιο,  αλλά αντιθέτως ως μόνιμο μέτρο, που ενσωματώνεται στο νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, κατοχυρώνεται υποχρεωτικά στα συντάγματα των κρατών-μελών  και προβλέπει βαριές ποινές για όσους δεν συμμορφώνονται.

Στην Ελλάδα, ωστόσο, το πρόγραμμα που της έχει επιβληθεί- και  επεκτείνεται στη μια μετά την άλλη και στις οικονομίες του Νότου, που ζητούν βοήθεια για την αντιμετώπιση του  χρέους τους –αποτελεί  «παγκόσμια πρεμιέρα»[29]. Πρόκειται για την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, που προορίζεται να  υποκαταστήσει την, θα έλεγα, κλασική  πολιτική εξωτερικής υποτίμησης και  απευθύνεται σε οικονομίες που δεν διαθέτουν πια εθνικό νόμισμα, όπως οι οικονομίες της ευρωζώνης. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, στην  Ελλάδα είναι τραγικά. Παράλληλα,  το σύνολο των σοβαρών οικονομολόγων, ανά την υφήλιο, καθώς και των διεθνών οικονομικών περιοδικών[30] υποστηρίζουν ότι πρόκειται για  καταστρεπτικό και αδιέξοδο πρόγραμμα, που πρέπει  επειγόντως  να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο. Η  Γερμανία, όμως, όχι μόνο  εμμένει απτόητη  στη συνέχισή του, αλλά  στην ελληνική περίπτωση απαιτεί  επιπλέον και σταδιακή εντατικοποίησή του, με αποτέλεσμα   να έχει ήδη οδηγηθεί η μικρή αυτή ευρωπαϊκή οικονομία, σε συνθήκες τριτοκοσμικές. Την ίδια συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα έχει υιοθετήσει και το ΔΝΤ. Προφανώς, ωστόσο, η εμμονή αυτή της Τρόικας, που φαίνεται όχι απλώς ανεξήγητη, αλλά και παράλογη, καθώς  και η προς τα έξω φαινομενική πεποίθησή της ότι δήθεν αυτό το πρόγραμμα μπορεί να επιτύχει, εξηγείται από το γεγονός ότι στερείται εναλλακτικών λύσεων. Δηλαδή, δεν της μένει, παρά εν γνώσει της αναλήθειας,  να κατηγορεί  ωστόσο την Ελλάδα ότι «φταίει»  η ίδια για την καταστροφή που η Τρόικα της έχει προκαλέσει.

Η εσωτερική υποτίμηση, λοιπόν, συνίσταται στη μαζική, και χωρίς προηγούμενη μελέτη,  περικοπή μισθών και συντάξεων, αλλά και της κάθε μορφής   δαπανών, στις οικονομίες που υποβάλλονται στο πρόγραμμα αυτό. Οι μισθοί, καταρχήν, στο δημόσιο τομέα,  που βρίσκεται βέβαια στο μάτι του κυκλώνα, αλλά στη συνέχεια και στον ιδιωτικό, περιορίζονται απεριόριστα, γιατί έτσι δήθεν θα αποκατασταθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα των χρεωμένων οικονομιών, και η αύξηση των εξαγωγών θα σημάνει την έναρξη της ανάκαμψης. Στον περιορισμό των δαπανών συμπεριλαμβάνεται και το κράτος Πρόνοιας[31], δηλαδή η παιδεία και η υγεία, αλλά και η δημόσια διοίκηση, αλλά και η άμυνα της συγκεκριμένης οικονομίας. Πρόκειται για πλήρη διάλυση της οικονομίας, της κοινωνίας, της παιδείας και της δημόσιας διοίκησης, και για σχήμα που δεν διαθέτει θεωρητικό υπόβαθρο, ούτε έχει προηγούμενες εφαρμογές[32]. Ειδικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι από πρώτη ματιά εξωπραγματική η υπόθεση ότι θα κατορθώσει να ανορθώσει την οικονομία της χάρη στην εσωτερική υποτίμηση, για δύο πρόσθετους λόγους. Πρώτον, γιατί η συμμετοχή των εξαγωγών στο ΑΕΠ της είναι χαμηλή και κατώτερη του 20% και δεύτερον επειδή περισσότερο από το μισό των εξαγωγών της ανταγωνίζεται με  προϊόντα  εξαγόμενα από τις αναδυόμενες οικονομίες,. Είναι, βεβαίως, μη σοβαρή η υπόθεση ότι το επίπεδο μισθών σε ευρωπαϊκές  οικονομίες θα μπορούσε να κατέλθει στο επίπεδο των αναδυόμενων οικονομιών[33]. 

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα-και ήδη γενικεύεται στον ευρωπαϊκό Νότο- περιγράφεται  με πολύ χιούμορ, και με  μεγάλη οξύνοια, στο εξαιρετικό άρθρο του Slavoj Zizek στην εφημερίδα Le Monde[34]. Συνοψίζοντας: “Αυτοί που αποφασίζουν στις Βρυξέλλες  συγκρίνονται με ζονγκλέρ κινέζικών πιάτων…η δυσκολία έγκειται στη διατήρηση της κίνησης, χωρίς την οποία τα πιάτα πέφτουν και σπάνε». Και συνεχίζει με αποσπάσματα  από την ταινία Νitotchka,  του Ernst Lubitsch, που προβλήθηκε το 1939.  Κάποιος παραγγέλνει έναν καφέ χωρίς κρέμα, και το γκαρσόνι του απαντά : « Λυπάμαι, αλλά δεν έχουμε πια κρέμα, έχουμε μόνο γάλα. Μπορώ να σας φέρω ένα καφέ χωρίς γάλα;». Και θέλοντας  να πει ότι «δεν είναι οι Έλληνες που θα επωφεληθούν από τις δοκιμασίες που υφίστανται» αλλά οι τράπεζες.  

Και ο Ντομινίκ Στρος Καν δήλωσε πρόσφατα από το Πεκίνο[35]:«Η συνταγή του ΔΝΤ δεν εφαρμόστηκε σωστά στην Ελλάδα και είναι κρίμα». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νομπελίστας Paul Krugman[36].

Το ελληνικό χρέος  δεν είναι διαχειρίσιμο, όπως κάθε χρέος που υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ[37]. Και το «κούρεμα» που του έγινε δεν άλλαξε τη ζοφερή πραγματικότητα. Αντιθέτως, και ενώ το χρέος στην έναρξη της κρίσης αντιπροσώπευε το 115% του ΑΕΠ, το 2012 είναι γύρω στο 170%, ενώ το 2020  έγινε προσπάθεια-αλλά ήδη δεν θεωρείται εφικτό- να  φθάσει, αντίστοιχα, το 120%[38]. Η πολύ βαθιά ύφεση, που προκάλεσε στην ελληνική οικονομία το πρόγραμμα λιτότητας επιδεινώνει, συνεχώς, την εξέλιξη του χρέους, μέσα σ’ένα ΑΕΠ που μειώνεται με εφιαλτικούς ρυθμούς.  Συνεπώς, οι συζητήσεις γύρω από την ελληνική χρεοκοπία,  και πότε ή με ποιο τρόπο αυτή  θα συμβεί, γύρω από την επάνοδο ή μη στη  δραχμή, γύρω από τις προθέσεις της Τρόικας κλπ  αποσκοπούν, απλώς, στην εξοικονόμηση χρόνου. Η διαπίστωση, πέρα από οποιαδήποτε αμφιβολία, ότι το ελληνικό χρέος δεν θα είναι διαχειρίσιμο, ούτε το 2020, που αποτελεί τελεσίδικα και την παταγώδη αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής, εξηγεί και την πρόσφατη δήλωση του ΔΝΤ, ότι από τον προσεχή Σεπτέμβριο θα παύσει να χρηματοδοτεί την Ελλάδα[39]. Πράγματι, είναι γνωστό ότι το   Καταστατικό του ΔΝΤ του απαγορεύει να χρηματοδοτεί  μη διαχειρίσιμα χρέη. Συνεπώς, οι αδέξιες προσπάθειες  διάψευσης αυτής της πραγματικότητας αποτελεί έναν επιπλέον εμπαιγμό κατά της Ελλάδας.

Και, όμως! Οι Τροικανοί, με τη σιωπηρή αλλά σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων αρμοδίων, πηγαινοέρχονται από και προς την Αθήνα, και απτόητοι, παντελώς αποστασιοποιημένοι από το «μνημονιακό ελληνικό αδιέξοδο», ισχυρίζονται ότι «οι Έλληνες φταίνε που δεν πραγματοποιούν τους στόχους», και ότι «δεν συζητιέται μεταβολή του προγράμματος, αν δεν υλοποιηθούν οι ανειλημμένες  υποχρεώσεις». Αυτές, δηλαδή, που οδηγούν την Ελλάδα στη καταστροφή.

Η βεβαιότητα, πια  ότι τα Μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις  κλπ.  όχι μόνο δε βοηθούν την ελληνική οικονομία να βγει από την κρίση, αλλά αντιθέτως την ωθούν ολοένα και πιο βαθιά στο σκοτεινό τούνελ, ήταν φυσικό να οδηγήσει στην  αναζήτηση κάποιων άλλων  στόχων, πέρα  από αυτούς που επίσημα προβάλλονται. Γιατί, πράγματι, το σύνολο των οικονομολόγων του πλανήτη, ανεξαρτήτως αν ανήκουν στους νεοφιλελεύθερους ή στους κεϋνσιανούς, για την ελληνική περίπτωση κατάφεραν  κάτι που θεωρείται  καταρχήν ακατόρθωτο: δηλαδή να συμφωνήσουν σύσσωμοι  ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας την καταστρέφει και δεν τη σώζει. Αλλά, ακόμη  πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι αρκετά  από τα εναλλασσόμενα μέλη των   τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων έχουν, κατά καιρούς, δηλώσει δημόσια και κατηγορηματικά ότι….. «το πρόγραμμα της Τρόικας είναι αδιέξοδο»! Ωστόσο, όταν έρχονται στην εξουσία, εξαντλούν το σύνολο της ενεργητικότητας και της φαιιάς τους ουσίας στην όσο γίνεται μεγαλύτερη ικανοποίηση των Τροικανών,  οι οποίοι απροκάλυπτα πια συμπεριφέρονται ως κατακτητές της χώρας, και δέχονται να παίξουν μαζί τους το θέατρο του παράλογου,  σε βάρος του ελληνικού λαού. Αναμφίβολα, και οι δύο πλευρές,  Τροικανοί και Έλληνες κυβερνητικοί, έχουν πλήρη συνείδηση ότι τα μέτρα, που οι πρώτοι επιβάλλουν στους δεύτερους, αποστραγγίζουν την οικονομία από κάθε αναπτυξιακή δυνατότητα και βαθαίνουν την φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και την απελπισία του ελληνικού λαού, χωρίς και να αφήνουν την ελάχιστη ελπίδα ανόρθωσης. Πρόκειται για ολοκληρωμένο σχέδιο ιδιότυπης γενοκτονίας, η οποία πλήττει κατευθείαν τη δυνατότητα επιβίωσης της χώρας για απροσδιόριστο αριθμό ετών.

Κάτω από τις τραγικές αυτές συνθήκες θα ήταν  ασύγγνωστη αφέλεια η μη αναζήτηση των πραγματικών στόχων αυτής της αδιέξοδης πολιτικής της Τρόικας, που, σαφώς, αποτελεί  έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Θα πρέπει, γι αυτό, να απορριφθούν ερμηνείες της μορφής ότι δήθεν οι Τροικανοί έκαναν λάθος, ότι δήθεν αγνοούν τις ειδικές παραμέτρους του ελληνικού προβλήματος ή, ακόμη, ότι τυφλώνονται από ιδεολογικό φανατισμό. Η αναζήτηση τέτοιων ερμηνειών συσκοτίζει τις πραγματικές επιδιώξεις αυτού του Αρμαγεδδών,  που καταπόντισε την Ελλάδα, και που είναι πια σαφέστατες. Πρόκειται για:

Το απλούστερο είναι να  αποδοθεί το μένος των Τροικανών, εναντίον του δημόσιου τομέα, κυρίως όμως του κράτους Πρόνοιας,  στις σαφείς ιδεολογικές τους επιλογές. Προφανώς, όμως, αυτή η ερμηνεία είναι, πια, εξαιρετικά ανεπαρκής για να ερμηνεύσει τους άγριους  στόχους  που επιδιώκονται, και που μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο με την υπόθεση περί εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και ενός παγκόσμιου νομίσματος, περνώντας στο αναμεταξύ μέσα από μια γερμανοποιημένη  Ευρώπη[41]. Στα πλαίσια της  παγκόσμιας οικονομίας, που προετοιμάστηκε χάρη στην παγκοσμιοποίηση, θα κυριαρχούν απολύτως οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, των οποίων η φυσική έκφανση θα είναι μια εξαιρετικά ολιγομελής ομάδα ατόμων, που ακατάπαυστα, και σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη,  θα συγκεντρώνει και θα συσσωρεύει τον πλούτο της Γης. Αυτή η διαδικασία έχει, ήδη, αρχίσει με κύριο μέσο τη μείωση των υψηλών φορολογικών συντελεστών στα μεγάλα εισοδήματα, που ελαχιστοποίησε τη μεσαία τάξη  σε Αμερική και Ευρώπη[42] και κορύφωσε τις ανισότητες.  

Η αποκρουστική αλήθεια δεν κρύβεται πια, ότι δηλαδή η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο, και ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε  σχεδόν χωρίς αντιδράσεις. Ωστόσο,  η Ελλάδα δεν αποτελεί τον  τελικό στόχο αυτού του εγχειρήματος, αλλά  είναι απλώς η γέφυρα επάνω από την οποία  θα περάσει  και  θα επεκταθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη η εξαθλίωση  των εργαζομένων, με μισθούς Κίνας ή και Αφρικής και καμιά μορφή προστασίας στην αγορά εργασίας. Γι αυτό, δεν τίθεται θέμα βελτίωσης του προγράμματος  αυτού γενοκτονίας, που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, μέχρις ότου συντελεστεί η ολοκληρωτική εξουθένωσή της.

Ο δεύτερος κυρίαρχος στόχος, που επιδιώκεται μέσα από την ελληνική γενοκτονία, είναι η υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου της χώρας. Η Ελλάδα,  φυσικά δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, που με κλειστά μάτια ή και χωρίς να διαβαστούν, από αυτούς που τις υπέγραψαν,  αναλήφθηκαν ερήμην της, αλλά για λογαριασμό της. Γιατί, πολύ απλά, πρόκειται για υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να υλοποιηθούν. Θα προχωρήσει, όμως, σε βάθος η απόγνωση του λαού, θα τσαλακωθεί πλήρως η εθνική του αξιοπρέπεια, θα πειστεί ότι είναι λαός άχρηστος χωρίς μοίρα στον ήλιο και θα είναι τότε ώριμος να παραδώσει το βιός και την τύχη στους κατακτητές του.

Με τους παραπειστικούς και αποπροσανατολιστικούς όρους της δήθεν «αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας», της δήθεν προσπάθειας «προσέλκυσης επενδυτών»,  της δήθεν «εξυγίανσης του δημόσιου τομέα», των δήθεν  «από καιρό αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», και άλλες ανάλογες φαιδρότητες, προκειμένου να δικαιολογηθούν οι   δραματικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες προγραμματίζεται  το απεχθέστερο έγκλημα εναντίον της Ελλάδας και του λαού της: το γενικό ξεπούλημα του πλούτου της.

Ας μη θεωρηθεί ότι  εκφράζω, εδώ, ιδεολογικής βάσης αντιρρήσεις στις ελληνικές αποκρατικοποιήσεις. Απλώς, αντιτίθεμαι –όπως πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνει κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα- στη μεθόδευση, καθώς και στον κυρίαρχο  στόχο, που επιδιώκεται και που είναι, αποκλειστικά,  η συμβολή των αποκρατικοποιήσεων, στην αποπληρωμή του χρέους και όχι βέβαια η αξιοποίησή των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου[44].

Πράγματι, είναι ξεκάθαρο ότι η αντεθνική αυτή επιχείρηση δεν αφορά δημόσιες επιχειρήσεις ή, γενικά, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, για τα οποία έχει προηγηθεί σοβαρή συγκριτική μελέτη, που να αποδεικνύει ότι θα αποδίδουν περισσότερο και καλύτερα, αν περάσουν από το Κράτος στους ιδιώτες. Αλλά, ούτε έχουν εξαιρεθεί από την εγκληματική αυτή επιχείρηση ξεπουλήματος  οι ευαίσθητες, για την ευημερία των πολιτών, υπηρεσίες, όπως είναι το ηλεκτρικό, το νερό, οι επικοινωνίες, η άμυνα, η υγεία κ.ά.

Με συνεχείς πιέσεις, εκφοβισμούς και εκβιασμούς, περί μη εκταμίευσης δόσεων, περί  ανεξέλεγκτης πτώχευσης ή περί  αποβολής μας από την ευρωζώνη, οι εταίροι μας υποχρεώνουν την Ελλάδα σε εσπευσμένες αποκρατικοποιήσεις-βλέπε ξεπούλημα των πάντων- με οποιουσδήποτε όρους, κόστος  και θυσίες. Ανεξαρτήτως του ότι οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών ωφελείας απαγορεύεται δια ροπάλου, να ιδιωτικοποιούνται[45], και ακόμη περισσότερο να περνούν σε χέρια αλλοδαπών, είναι τώρα σαφές ότι, για την Ελλάδα είναι η χειρότερη δυνατή περίοδος για ιδιωτικοποιήσεις ή πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων.  Διότι, δεν είναι μόνο η απαξίωση, γενικά, για  ότι  έχει ελληνικό χρώμα, που κυριαρχεί στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο, αλλά επιπλέον και  η αδιανόητη  διαβεβαίωση  του υπουργού Οικονομικών, ότι όσα βγουν στο σφυρί «μπορούν να πληρωθούν και  με ελληνικά ομόλογα», δηλαδή… ουσιαστικά να χαριστούν δεδομένης της υποτίμησης της ονομαστικής τους τιμής  ως και 80%.

Το ξεπούλημα αυτό,  ευτυχώς,  καθυστερεί για τεχνητούς λόγους, δεδομένου ότι υπάρχουν  πολλές δυσκολίες στην πώληση[46], και  ακόμη και στις ώριμες περιπτώσεις χρειάζονται 2-3 χρόνια για την ολοκλήρωση της διαδικασίας.  Έτσι, μπορεί, ακόμη, να υπάρξουν ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει, ώστε να αποφευχθεί, έστω και την τελευταία στιγμή, αυτό το ανοσιούργημα, που ισοδυναμεί με εσαεί πτώχευση της Ελλάδας.

Και, τέλος, όλο αυτό το θέατρο σκιών, όλες αυτές οι  καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων, όλες αυτές οι αμηχανίες και οι ολονύκτιες συσκέψεις για να κερδηθεί, απλώς, χρόνος, και όχι για να εξευρεθούν λύσεις,  όλες αυτές οι απειλές και παροτρύνσεις  φαίνεται να υποκρύπτουν και ακόμη ένα σκοτεινό στόχο, που επιχειρείται πάντοτε με όπλο το χρέος, και που δύσκολα αποκρύπτεται πια. Η ΕΕ-ευρωζώνη, αν τελικά επιβιώσει  και δεν διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη –  αν και αυτό το τελευταίο είναι και το πιο πιθανό- δεν θα αποτελείται πια από ισότιμα κράτη-μέλη, αλλά από….δυνάστες και δουλοπάροικους. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’αυτές τις δύο βασικές κατηγορίες θα είναι ο βαθμός εξυγίανσης της  δημοσιονομικής τους κατάστασης. Όπως, εύστοχα, υπενθυμίζει ο καθηγητής οικονομικών Philippe Murer[47]πρόκειται για την επαναφορά, με άλλο ένδυμα,  της υποδούλωσης ενός λαού, εξαιτίας χρεών, που είχε καταργηθεί από τους Ρωμαίους πριν 2000 χρόνια. Πράγματι, εντελώς πρόσφατα, το σύνολο των ευρωπαϊκών εφημερίδων δημοσίευσε την πρόθεση της κυρίας Μέρκελ να  τοποθετήσει αλλοδαπό  «επιτηρητή» στην κορυφή του προϋπολογισμού της Ελλάδας, κάτι που ισοδυναμεί με την εγκαθίδρυση  προτεκτοράτου.

Η οικτρή αυτή τύχη, που επιφυλάσσεται προς το παρόν για την Ελλάδα-αν δεν αντιδράσει άμεσα και αποφασιστικά- θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα επεκταθεί, με διάφορες εναλλαγές, σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο. Αυτό σημαίνει το σενάριο, που ήδη προωθείται από το διευθυντήριο της ΕΕ-ευρωζώνης, για μια Ευρώπη δύο ή και περισσοτέρων ταχυτήτων. Υπενθυμίζω, ανάλογη πρόθεση υπέβοσκε από την αρχή της Ένωσης, αλλά αποκλείστηκε αποφασιστικά από τους τότε επικεφαλής της.

Ένα πλήθος ενδείξεων, αν όχι και αποδείξεων συνηγορεί στο ότι η Ελλάδα επιλέχτηκε ως πειραματόζωο, προκειμένου να απεμπολήσει  οικειοθελώς την εθνική της κυριαρχία και οι δημοκρατικές εκλογές να είναι μια παρωδία δημοκρατίας. Και τούτο, διότι αυτοί που, τελικώς, εκλέγονται –με διάφορες έξωθεν μεθοδεύσεις-  για να καταλάβουν θέσεις-κλειδιά ανήκουν σε μια δεξαμενή προεπιλεγμένων ισχυρών ατόμων, τα οποία έχουν διασυνδέσεις με τη Μπίλντεμπεργκ ή άλλες ανάλογες στοές.  Δεν είναι, συνεπώς,  λογικό να αναμένεται, ότι οι άνθρωποι αυτοί θα δίνουν προτεραιότητα  στην  εξυπηρέτηση  των εθνικών συμφερόντων της χώρας τους, αλλά  αντιθέτως ότι  θα  προωθούν, κατά προτίμηση, τη διεκπεραίωση υποδείξεων των εντολέων τους.

Και τώρα, στο Μέρος ΙΙ, θα ασχοληθώ με μερικά από τα αποτελέσματα όλων αυτών των  δραματικών εξελίξεων, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε πρώτο «πειραματόζωο της ΕΕ». Ο τρόπος αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους  έχει, ήδη, πλήρως διαλύσει την ελληνική οικονομία, κοινωνία, παιδεία, δημόσια διοίκηση, άμυνα της χώρας και έχει συντρίψει κάθε μορφής προοπτικές της. Θα πρέπει, ωστόσο, να είναι σαφές ότι η πολιτική αυτή της απάνθρωπης λιτότητας δεν αποτελεί «ελληνικό προνόμιο», αλλά αντιθέτως αποτελεί  «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου» και για το σύνολο των χρεωμένων οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου. Η Ελλάδα γίνεται ολοκαύτωμα της Ευρώπης, προετοιμάζοντας, άθελά της, την ίδια, ή περίπου την ίδια τύχη για το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου[48].

Στη συνέχεια, θα αναφερθώ, πολύ συνοπτικά, σ’ αυτές τις καταστροφές που, ήδη συντελέστηκαν στην Ελλάδα, καθώς και  στη διάβρωση  της ευρωπαϊκής ιδέας, που αμαυρώνει την  ΕΕ-ευρωζώνη:

Και, όμως, οι Τροικανοί απτόητοι συνεχίζουν. Απαιτούν κι άλλες ανθρωποθυσίες και επιμένουν στη διενέργεια μεταρρυθμίσεων, προς κατεύθυνση αποδεδειγμένα αντίστροφη της ορθής. Δεν δέχονται ούτε καν νύξη για αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους.  Επαναλαμβάνουν ότι φταίμε εμείς για την αποτυχία του τροικανού προγράμματος, και συνεπικουρούνται  και από αξιωματούχους ορισμένων κρατών-μελών, που αισθάνονται σίγουρα για τη δημοσιονομική αρετή τους και δηλώνουν ανενδοίαστα ότι «έχουν κουραστεί μαζί μας….που κλέβουμε το μόχθο τους και  που δεν τιμούμε τις υποχρεώσεις μας». Δυστυχώς, συνεπικουρούνται  και από την πλειονότητα των ΜΜΕ[52]

Βεβαίως γνωρίζουν ότι το πρόγραμμα που μας επιβάλλουν  είναι αδιέξοδο. Βεβαίως γνωρίζουν ότι μας καταστρέφουν. Αλλά, ακριβώς, ο στόχος που τώρα προβάλλει σίγουρα δεν ήταν και δεν είναι η σωτηρία μας. Ο στόχος είναι η χρεοκοπία μας, με τους όρους που οι ίδιοι έχουν ετοιμάσει. Με τις λεπτομέρειες  που βολεύουν σ’ αυτούς. Με την εξαφάνισή μας ως έθνος ανεξάρτητο. Το τροικανό πρόγραμμα μας πηγαίνει κατ ευθείαν στο γκρεμό.  Ωστόσο, διστάζουν να προχωρήσουν, γιατί φοβούνται τις επιπτώσεις στις λοιπές οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου. Και, τώρα, με την Ισπανία και Ιταλία στα πρόθυρα της κατάρρευσης η Ελλάδα περνά, ουσιαστικά, στο περιθώριο των σχεδιασμών τους.

Η καταστροφή της Ελλάδας και ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου τελειώνει, βεβαίως, και την Ευρώπη, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε. Η Ευρώπη, έχοντας οικτρά κακομεταχειριστεί το ήμισυ της υπόστασής της  εισέρχεται σε επικίνδυνες ατραπούς, από τις οποίες δεν υπάρχει επιστροφή. Η εικόνα της Ευρώπης έχει αμαυρωθεί από την κρίση χρέους, την ανεργία που έφθασε στα 11,5% και την ύφεση. Έχει, ακόμη, και κυρίως αμαυρωθεί από το κενό δημοκρατίας στους κόλπους της, από την κορύφωση των ανισοτήτων, από την έλλειψη συνοχής και αλληλεγγύης. Ακριβώς, εξαιτίας της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού Νότου, που προκαλείται από την απαίτηση ταχείας δημοσιονομικής εξυγίανσής του, προβλέπεται επιβράδυνση της οικονομικής μεγέθυνσης της ευρωζώνης, για το 2013. Να αναφέρω, χαρακτηριστικά,  την κατηγορηματική  δήλωση του Σόρου-που δεν είναι φυσικά  ο μόνος- με βάση την οποία «Η Γερμανία σπρώχνει την Ευρώπη στον οικονομικό όλεθρο». Πέρα, ωστόσο, από όλα όσα συμβαίνουν στα πλαίσια της ΕΕ η μεγάλη απορία είναι πως είναι δυνατόν να  αφήνεται η τύχη της, ουσιαστικά, στις εμπνεύσεις και στις αποφάσεις της επικεφαλής ενός μόνο από τα 27 κράτη-μέλη της, η οποία βοηθιέται, κυρίως σε ότι αφορά το ύφος απαξίωσης του Νότου- της  Ελλάδας κυρίως- από την επικεφαλής του ΔΝΤ κυρία Christine Lagarde.

Με τις συνθήκες αυτές δεν προκαλούν έκπληξη τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων στην Ευρώπη, που δείχνουν ότι ενώ το 2007, το 52% των ερωτηθέντων στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ, είχαν θετική γνώμη για το ευρώ και την ευρωζώνη, το ποσοστό αυτό  μειώθηκε σε μόνο 30% το 2012. Είναι αδιανόητο, αλλά όμως γεγονός ότι η ΕΕ δεν είναι πια σε θέση να υποσχεθεί στη νέα γενιά της  μια καλύτερη τύχη της προηγούμενης. Ακόμη χειρότερη είναι η διεύρυνση του ελλείμματος της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Χάριν παραδείγματος αναφέρω ότι στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιταλία προωθήθηκαν, το 2011,  με διάφορες μεθοδεύσεις μη εκλεγμένοι πρωθυπουργοί [53], αλλά και η κυρία Μέρκελ θεώρησε δικαίωμά της  να στηρίξει επίσημα την υποψηφιότητα του κ. Nicolas Sarkozy και να στραφεί κάθετα εναντίον της εκλογής του κ. François Hollande, που τελικά όμως επικράτησε.

Τα σενάρια καταστροφής της Ευρώπης είναι πολλά και υποστηρίξιμα. Μ’αυτά, όμως, θα ασχοληθώ σε άλλη εισήγησή μου.

Όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρος ο Νότος της Ευρώπης δέχεται μια απροκάλυπτη επίθεση από το Βορρά και διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Είναι, βέβαια, ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες  κυβερνητικοί  θα όφειλαν αντί της υποταγής στα Μνημόνια κλπ, και αντί των ατέρμονων συζητήσεων και των ανούσιων εκτιμήσεων, σχετικά με τις πιο αποδοτικές μεθόδους αφαίμαξης του ελληνικού λαού, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι Τροικανοί, να δήλωναν ευθαρσώς  ότι το «μνημονιακό πρόγραμμα είναι αδιέξοδο και απάνθρωπο,  και συνεπώς αρνούνται τη συνέχιση εφαρμογής του». Και, ταυτόχρονα, να επιχειρούσαν  ένα συνασπισμό με τις άλλες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου, που κι αυτές βρίσκονται σε πορεία καταστροφής.

Όσο κι αν είναι αδιανόητη και απορριπτέα η όλη συμπεριφορά των εταίρων μας, απέναντι στην Ελλάδα, θεωρητικά ισότιμο κράτος-μέλος της ΕΕ-ευρωζώνης, ωστόσο  αποτελεί την οικτρή  πραγματικότητα. Τα Μνημόνια, που μας επιβάλλουν, μας καταδικάζουν σε  τριτοκοσμικές συνθήκες, γεγονός που ουδόλως τους  ενοχλούν. Αντιθέτως, εξακολουθούν να μας προσβάλλουν, να μην αναγνωρίζουν τις αιματηρές μας θυσίες, να μας απειλούν και να μας εκβιάζουν, σε καθημερινή βάση, να μας εμπαίζουν αλύπητα και, τέλος, να περνούν ανενδοίαστα στο τελευταίο δραματικό στάδιο του «δώστα όλα».  Οι προοπτικές, εξάλλου, που διανοίγονται μπροστά μας είναι απελπιστικές, από κάθε οπτική γωνία.  Η κατάρρευση των μεγάλων οικονομιών του Νότου, Ισπανίας και Ιταλίας, ίσως και Γαλλίας,   αποκλείουν την όποια ελπίδα εξασφάλισής   καλύτερων όρων, για την αντιμετώπιση του χρέους μας.

Αν, λοιπόν, οι ταλαιπωρίες, οι κακουχίες, ο ψυχολογικός πόλεμος υποβάθμισής μας, φρικτή καρικατούρα, που δήθεν μας απεικονίζει, ως λαό και ως Έθνος,  αυτήν που  δυστυχώς χάλκευσαν, εναντίον μας, και διέδωσαν στα πέρατα της υφηλίου οι  «εταίροι μας»,  ο απερίγραπτος  πανικός που, εντέχνως, μας καλλιεργούν,  για το τι θα μας συμβεί «έξω από το ευρωπαϊκό μαντρί»….αν όλα αυτά τα εξουθενωτικά που βιώνουμε επί δυόμισι  χρόνια, μας  έχουν αφήσει ακόμη κάποια υπολείμματα επιθυμίας   για επιβίωση, τώρα πρέπει να φύγουμε τρέχοντας για να σωθούμε.  Παραμένοντας, όπου είμαστε, είμαστε χαμένοι, γιατί πολύ απλά το σύνολο των θυσιών μας  πηγαίνει, αυτούσιο, υπέρ των δανειστών μας, χωρίς να αντιμετωπίζει το δικό μας πρόβλημα. Παίρνοντας την τύχη στα χέρια μας, δεν θα εξαφανιστούν οι δυσκολίες. Θα υπάρξει, όμως, ελπίδα βελτίωσης, και πολλά θα εξαρτηθούν από τις δικές μας αποφάσεις.

Το πράγμα είναι απλό. Τα πάντα  θα εξαρτηθούν από τη σύγκριση ανάμεσα στο φόβο, που μας κρατά δέσμιους στο αδιέξοδο, και στην αυτοπεποίθησή μας ότι θα τα καταφέρουμε.

* Ελευθεροτυπία  της 9.5.1995 με υπογραφή ΜΑΡ. ΠΟΛ

*http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_01/07/2012_487609

* http://www.bbc.co.uk/news/business-18099336